Οι οικογένειες με ένα παιδί, συνήθως, έχουν πολύ έντονους και δυνατούς δεσμούς και το άγχος που βιώνουν και οι δύο πλευρές είναι σαφώς μεγαλύτερο. Οι γονείς μεταδίδουν μεγαλύτερο άγχος στο παιδί, το οποίο με τη σειρά του το βιώνει πιο έντονα από μικρή ηλικία. Αντιλαμβάνεστε, πως είναι φυσιολογικό αυτό να συμβαίνει, καθώς υπάρχει ένα μόνο παιδί, “το μονάκριβο”, όπως λένε και όλο το βάρος, η ανησυχία, η έντονη αγάπη, ο φόβος, όλα τα συναισθήματα των γονιών, έχουν σαν αποδέκτη αυτό το ένα και μοναδικό παιδί.
Όταν, λοιπόν, έρχεται η στιγμή του πρώτου αποχωρισμού, (γύρω στην ηλικία των 2 ετών), οι γονείς χρειάζεται πρώτον, να "αντέξουν" την πρώτη επιθυμία του παιδιού για ανεξαρτητοποίηση και δεύτερον, να επιτρέψουν στο παιδί να βιώσει αυτήν του την επιθυμία. Αυτό συμβαίνει θα μου πείτε με όλα τα πρώτα παιδιά. Οι γονείς, όμως, που έχουν μόνο ένα παιδί βιώνουν μεγαλύτερο άγχος σε βάθος χρόνου και τα ερωτήματα που έχουν αυξάνονται, καθώς το παιδί μεγαλώνει και τα χρόνια περνάνε... Θα είναι καλά το παιδί χωρίς τους γονείς του συνέχεια γύρω;
Το πιο δύσκολο πράγμα ίσως στην ανατροφή ενός παιδιού, είναι να αφήσουν το παιδί / έφηβο, να πάρει μόνο του αποφάσεις και σιγά σιγά, να επωμιστεί τις συνέπειες “μακριά” από το σπίτι. Η πρωταρχική αντίδραση που έχει ένας γονέας είναι να προστατέψει το παιδί από όλους τους κινδύνους του κόσμου και όλες τις στενοχώριες, αν αυτό είναι δυνατόν.
Οπότε καταλαβαίνει κανείς πως το άγχος ενός γονέα με μοναχοπαίδι, όταν χρειάζεται να αφήσει το παιδί του ελεύθερο, είναι ακόμα μεγαλύτερο και ο ίδιος γίνεται ακόμα πιο προστατευτικός. Αναρωτιέται, αν το παιδί του θα τα καταφέρει, αν είναι έτοιμο, αν θα καταφέρει να προσαρμοστεί στις αλλαγές, τι θα γίνει αν χτυπήσει ή πληγωθεί, αν το έχει προετοιμάσει ο ίδιος ο γονιός καλά ή μήπως βιάζεται να ενηλικιωθεί το παιδί;
Το βάρος των γονιών, λοιπόν, είναι μεγάλο. Έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες και τα όνειρα πάνω σε αυτό το παιδί, και αν κάτι δεν πάει καλά, τότε οι ενοχές είναι πολύ μεγάλες. Οι γονείς αυτοί χρειάζεται να θυμούνται πως δεν έχουν έλεγχο πάνω σε όλα στη ζωή του παιδιού τους, και πως μπορούν να το επηρεάσουν ως ένα σημείο, διότι υπάρχει και ο χαρακτήρας του παιδιού που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.
Το βάρος των γονιών, λοιπόν, είναι μεγάλο. Έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες και τα όνειρα πάνω σε αυτό το παιδί, και αν κάτι δεν πάει καλά, τότε οι ενοχές είναι πολύ μεγάλες. Οι γονείς αυτοί χρειάζεται να θυμούνται πως δεν έχουν έλεγχο πάνω σε όλα στη ζωή του παιδιού τους, και πως μπορούν να το επηρεάσουν ως ένα σημείο, διότι υπάρχει και ο χαρακτήρας του παιδιού που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.
Κάποια παιδιά, για παράδειγμα, είναι στον χαρακτήρα τους να τολμούν και άλλα είναι πιο ήρεμα και παθητικά. Χρειάζεται, λοιπόν, πολύ συνειδητή σκέψη και “δουλειά” εκ μέρους των γονιών αυτών, κάθε φορά που αποχωρίζονται το παιδί τους, είτε επειδή πάει στο σπίτι κάποιου φίλου να κοιμηθεί, είτε επειδή μένει με τη κοπέλα που το προσέχει, είτε επειδή πάει πρώτη μέρα σχολείο ή πάει πανεπιστήμιο αργότερα και μετακομίζει....
Οι γονείς, μαζί και το παιδί, μαθαίνουν κάθε φορά να υπομένουν την μεταξύ τους απόσταση και την αισθητή απουσία. Χρειάζεται αρκετός χρόνος ώστε να δημιουργηθεί εμπιστοσύνη και σιγουριά και από τις δυο μεριές. Το άγχος είναι έντονο και στο παιδί και είναι φυσιολογικό αυτό. Μπορεί να νιώθει πως του λείπει η σιγουριά και η θαλπωρή του σπιτιού και της οικογένειας. Μπορεί να νιώθει άγχος ότι οι γονείς είναι μακριά και μπορεί να πάθουν κάτι ή πως αν τους χρειαστεί δεν θα μπορεί να τους βρει. Η ανησυχία είναι αμφίδρομη και δεν υπάρχει αδερφός / ή για να τη μοιραστεί το παιδί. Η κατάσταση βέβαια χειροτερεύει, όταν το παιδί ανησυχεί έντονα και συμπίπτει με την αγωνία του γονιού.
Τότε ο φόβος και το άγχος διογκώνονται για το παιδί. Αν για παράδειγμα, το παιδί φοβάται πως θα μπει κλέφτης στο σπίτι, και οι γονείς βάλουν συναγερμό, κάμερες, πάρουν σκύλο, βάλουν ειδικές κλειδαριές, κ.λπ..., δηλαδή αν οι γονείς αντιδράσουν με υπερβολή, τότε το παιδί νιώθει πως δικαιολογημένα φοβάται και το αποτέλεσμα είναι να ενισχύεται το συναίσθημά του, σε σημείο που μπορεί να γίνει και τρόμος.
Οι γονείς, μαζί και το παιδί, μαθαίνουν κάθε φορά να υπομένουν την μεταξύ τους απόσταση και την αισθητή απουσία. Χρειάζεται αρκετός χρόνος ώστε να δημιουργηθεί εμπιστοσύνη και σιγουριά και από τις δυο μεριές. Το άγχος είναι έντονο και στο παιδί και είναι φυσιολογικό αυτό. Μπορεί να νιώθει πως του λείπει η σιγουριά και η θαλπωρή του σπιτιού και της οικογένειας. Μπορεί να νιώθει άγχος ότι οι γονείς είναι μακριά και μπορεί να πάθουν κάτι ή πως αν τους χρειαστεί δεν θα μπορεί να τους βρει. Η ανησυχία είναι αμφίδρομη και δεν υπάρχει αδερφός / ή για να τη μοιραστεί το παιδί. Η κατάσταση βέβαια χειροτερεύει, όταν το παιδί ανησυχεί έντονα και συμπίπτει με την αγωνία του γονιού.
Τότε ο φόβος και το άγχος διογκώνονται για το παιδί. Αν για παράδειγμα, το παιδί φοβάται πως θα μπει κλέφτης στο σπίτι, και οι γονείς βάλουν συναγερμό, κάμερες, πάρουν σκύλο, βάλουν ειδικές κλειδαριές, κ.λπ..., δηλαδή αν οι γονείς αντιδράσουν με υπερβολή, τότε το παιδί νιώθει πως δικαιολογημένα φοβάται και το αποτέλεσμα είναι να ενισχύεται το συναίσθημά του, σε σημείο που μπορεί να γίνει και τρόμος.
Είναι απαραίτητο, λοιπόν, οι γονείς να αντιδρούν φυσιολογικά. Αυτό σημαίνει, πως χρειάζεται να πιστέψουν πως το παιδί τους θα τα καταφέρει (π.χ., την πρώτη μέρα στο σχολείο) και έτσι θα το πιστέψει και το ίδιο το παιδί. Αν φοβούνται, θα φοβάται και το παιδί, κ.ο.κ.
Αν υπερβάλουν και προσπαθούν συνέχεια να καθησυχάζουν το παιδί, αν υπερβάλουν στην προσπάθειά τους να είναι ασφαλές το παιδί, αν του μεταφέρουν τα δικά τους άγχη και τις δικές τους φοβίες, και τέλος αν γίνονται ανυπόμονοι, κριτικάρουν ή θυμώνουν με τους φόβους του παιδιού τους, τότε το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν μεγαλύτερο άγχος και φόβο στo παιδί!
Χρειάζεται να καθησυχάζουν το παιδί τους, όταν νιώθει άγχος. Και το άγχος είναι σχεδόν πάντα μεγαλύτερο στα μοναχοπαίδια. Είναι σημαντικό να εξηγούν στο παιδί, πως και οι ίδιοι κάποιες φορές νιώθουν άγχος, ιδιαίτερα σε καινούργιες και άγνωστες καταστάσεις. Να πουν στο παιδί πως δεν είναι κακό να νιώθει φόβο ή άγχος κάποιες φορές. Αναγνωρίστε το άγχος του παιδιού ή τη φοβία του και πείτε του πως χρειάζεται θάρρος, για να το αντιμετωπίσει!
Σοφία Αντύπα, Ψυχολόγος (ipsychology.gr)
Χρειάζεται να καθησυχάζουν το παιδί τους, όταν νιώθει άγχος. Και το άγχος είναι σχεδόν πάντα μεγαλύτερο στα μοναχοπαίδια. Είναι σημαντικό να εξηγούν στο παιδί, πως και οι ίδιοι κάποιες φορές νιώθουν άγχος, ιδιαίτερα σε καινούργιες και άγνωστες καταστάσεις. Να πουν στο παιδί πως δεν είναι κακό να νιώθει φόβο ή άγχος κάποιες φορές. Αναγνωρίστε το άγχος του παιδιού ή τη φοβία του και πείτε του πως χρειάζεται θάρρος, για να το αντιμετωπίσει!
Σοφία Αντύπα, Ψυχολόγος (ipsychology.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου