Όπως ακριβώς συμβαίνει με τη μυϊκή και νοητική ανάπτυξη, το κοινωνικό παιχνίδι περνάει από πολλά στάδια τα οποία ορίζονται περίπου ως εξής:
Παρατηρητής. Το παιδί παίζει με το παιχνίδι του χωρίς μεγάλη όρεξη και απλά παρατηρεί τα άλλα παιδάκια που παίζουν.
Μοναχικό Παιχνίδι. Το παιδί παίζει αφοσιωμένα με το παιχνίδι του, παραμένοντας ωστόσο μακριά από τα άλλα παιδάκια.
Παράλληλο Παιχνίδι. Το παιδί κάνει τα ίδια πράγματα με άλλα παιδάκια, αλλά δεν "συνεργάζεται" μαζί τους σε κανένα επίπεδο.
Ομαδικό Παιχνίδι. Το παιδί παίζει με άλλα παιδάκια - ορίζει ρόλους (εσύ θα είσαι η μαμά και εγώ ο μπαμπάς), δίνει οδηγίες ("Όχι! Αυτή η καρέκλα πρέπει να πάει στη γωνία"), προσφέρει και ζητάει τη βοήθεια τρίτων.
Κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής των παιδιών, στόχος των γονιών και των δασκάλων είναι να τα βοηθήσουν να περάσουν μέσα από τα διαφορετικά στάδια παιχνιδιού, μέχρι να φτάσουν στο τελικό, που είναι το ομαδικό παιχνίδι. Αυτό δεν σημαίνει πως τα στάδια που προηγούνται δεν είναι σημαντικά. Είναι, όμως, σε αυτό το τελικό στάδιο που το παιδί έρχεται σε πραγματική επαφή με άλλα παιδιά, και μαθαίνει να αναγνωρίζει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντά τους.
Αν και το κοινωνικό παιχνίδι φαίνεται να περιλαμβάνει κυρίως την αλληλεπίδραση και την επαφή με άλλα παιδάκια, περιλαμβάνει και την επαφή με ενήλικες. Για παράδειγμα, έχει αποδειχθεί ότι εάν κατά διαστήματα κάποιος ενήλικας συμμετέχει στο παιχνίδι του παιδιού, το επίπεδο πολυπλοκότητας και δημιουργικότητας του παιχνιδιού αυξάνεται σε μεγάλο βαθμό.
Μοναχικό Παιχνίδι. Το παιδί παίζει αφοσιωμένα με το παιχνίδι του, παραμένοντας ωστόσο μακριά από τα άλλα παιδάκια.
Παράλληλο Παιχνίδι. Το παιδί κάνει τα ίδια πράγματα με άλλα παιδάκια, αλλά δεν "συνεργάζεται" μαζί τους σε κανένα επίπεδο.
Ομαδικό Παιχνίδι. Το παιδί παίζει με άλλα παιδάκια - ορίζει ρόλους (εσύ θα είσαι η μαμά και εγώ ο μπαμπάς), δίνει οδηγίες ("Όχι! Αυτή η καρέκλα πρέπει να πάει στη γωνία"), προσφέρει και ζητάει τη βοήθεια τρίτων.
Κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής των παιδιών, στόχος των γονιών και των δασκάλων είναι να τα βοηθήσουν να περάσουν μέσα από τα διαφορετικά στάδια παιχνιδιού, μέχρι να φτάσουν στο τελικό, που είναι το ομαδικό παιχνίδι. Αυτό δεν σημαίνει πως τα στάδια που προηγούνται δεν είναι σημαντικά. Είναι, όμως, σε αυτό το τελικό στάδιο που το παιδί έρχεται σε πραγματική επαφή με άλλα παιδιά, και μαθαίνει να αναγνωρίζει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντά τους.
Αν και το κοινωνικό παιχνίδι φαίνεται να περιλαμβάνει κυρίως την αλληλεπίδραση και την επαφή με άλλα παιδάκια, περιλαμβάνει και την επαφή με ενήλικες. Για παράδειγμα, έχει αποδειχθεί ότι εάν κατά διαστήματα κάποιος ενήλικας συμμετέχει στο παιχνίδι του παιδιού, το επίπεδο πολυπλοκότητας και δημιουργικότητας του παιχνιδιού αυξάνεται σε μεγάλο βαθμό.
Τα παιδιά συνηθίζουν να επαναλαμβάνουν συνεχώς τις ίδιες και τις ίδιες δραστηριότητες όταν παίζουν μεταξύ τους, όπως για παράδειγμα το να δοκιμάζουν διαφορετικά καπέλα και ρούχα. Αντίθετα, όταν υπάρχει η συμμετοχή κάποιου ενήλικα (ο οποίος δεν πρέπει ποτέ να παίρνει το ρόλο του αρχηγού) το παιχνίδι εμπλουτίζεται με νέες ιδέες. Πιο συγκεκριμένα, στην περίπτωση με τα καπέλα, ο ενήλικας θα μπορούσε να σχολιάσει "νομίζω πως σου πηγαίνει πολύ το κόκκινο καπέλο". Κάτι τέτοιο θα δώσει ένα διαφορετικό ερέθισμα στο παιδί, το οποίο θα ψάξει να βρει το καπέλο με το σωστό χρώμα.
Στο κοινωνικό τους παιχνίδι, τα παιδιά αναπτύσσουν αντίληψη της συμπεριφοράς τους απέναντι σε τρίτους και τους δίνεται έτσι η ευκαιρία να προσπαθήσουν να τη βελτιώσουν.
Όταν το παιδί είναι περίπου 2 ετών, αρχίζει να αναζητά την επαφή με άλλα παιδιά. Αλλά όπως και με κάθε άλλη δεξιότητα, μαθαίνει πώς να συναναστρέφεται τους άλλους δοκιμάζοντας. Στη φάση αυτή δεν είναι βέβαια σε θέση να μοιραστεί τα παιχνίδια του. Αυτό συμβαίνει γιατί ζει στο τώρα και δεν μπορεί να αντιληφθεί τίποτα πέρα από αυτό, με αποτέλεσμα να μην έχει κανένα νόημα για αυτό το "περιμένουμε τη σειρά μας για να παίξουμε με το ξυλόφωνο"…
Το 2 ετών παιδί μπορεί επίσης να είναι επιφυλακτικό με τους ενήλικες. Για παράδειγμα, όταν έχετε κόσμο στο σπίτι, το παιδί σας μπορεί να κρύβει το πρόσωπό του πίσω από τη φούστα σας και να μην απαντάει στους καλεσμένους σας ή μπορεί ακόμα και να κλάψει ή να τρέξει έξω από το δωμάτιο. Η συμπεριφορά του αυτή, όμως, δεν οφείλεται σε αγένεια ή στην επιθυμία του να σας ντροπιάσει στους φίλους σας, απλώς ασκεί το δικαίωμά του να παίρνει τα πράγματα με τον χρόνο τους και τη σειρά τους.
Μεταξύ 2 και 3 ετών, τα παιδιά τείνουν να γίνονται ακόμα πιο εγωκεντρικά. Δεν έχουν ακόμη τη συναισθηματική ωριμότητα να είναι σε θέση να καταλάβουν τους άλλους και υποθέτουν ότι όλοι αισθάνονται όπως αυτά. Αλλά, καθώς το παιδί αποκτά εμπειρία γύρω από άλλα παιδιά, μπορεί να αρχίσει να συνηθίζει να μοιράζεται και να περιμένει τη σειρά του. Μπορεί να μην είναι γενναιόδωρο όλη την ώρα, αλλά μπορεί να μάθει να αφήνει τους συμπαίκτες του πριν από αυτό στο παιχνίδι ή να αφήνει ένα άλλο παιδάκι να πάρει το πρώτο μπισκότο.
Σε αυτή την ηλικία το παιδί σας μπορεί επίσης να αρχίσει να ξεχωρίζει ένα ή δύο φίλους που συμπαθεί ιδιαιτέρως. Όταν το δείτε να παίζει με αυτούς, μπορεί να μην φαίνεται ιδιαίτερα η αγάπη του γι’ αυτούς, μπορεί να περνά ακόμη πολύ από το χρόνο του ουρλιάζοντας - αλλά θα αναφέρει τους φίλους αυτούς στη κουβέντα του στο σπίτι, μπορεί να τους καληνυχτίζει φωναχτά ή να τους μιλάει στο τηλέφωνο.
www.letsfamily.gr
Στο κοινωνικό τους παιχνίδι, τα παιδιά αναπτύσσουν αντίληψη της συμπεριφοράς τους απέναντι σε τρίτους και τους δίνεται έτσι η ευκαιρία να προσπαθήσουν να τη βελτιώσουν.
Όταν το παιδί είναι περίπου 2 ετών, αρχίζει να αναζητά την επαφή με άλλα παιδιά. Αλλά όπως και με κάθε άλλη δεξιότητα, μαθαίνει πώς να συναναστρέφεται τους άλλους δοκιμάζοντας. Στη φάση αυτή δεν είναι βέβαια σε θέση να μοιραστεί τα παιχνίδια του. Αυτό συμβαίνει γιατί ζει στο τώρα και δεν μπορεί να αντιληφθεί τίποτα πέρα από αυτό, με αποτέλεσμα να μην έχει κανένα νόημα για αυτό το "περιμένουμε τη σειρά μας για να παίξουμε με το ξυλόφωνο"…
Το 2 ετών παιδί μπορεί επίσης να είναι επιφυλακτικό με τους ενήλικες. Για παράδειγμα, όταν έχετε κόσμο στο σπίτι, το παιδί σας μπορεί να κρύβει το πρόσωπό του πίσω από τη φούστα σας και να μην απαντάει στους καλεσμένους σας ή μπορεί ακόμα και να κλάψει ή να τρέξει έξω από το δωμάτιο. Η συμπεριφορά του αυτή, όμως, δεν οφείλεται σε αγένεια ή στην επιθυμία του να σας ντροπιάσει στους φίλους σας, απλώς ασκεί το δικαίωμά του να παίρνει τα πράγματα με τον χρόνο τους και τη σειρά τους.
Μεταξύ 2 και 3 ετών, τα παιδιά τείνουν να γίνονται ακόμα πιο εγωκεντρικά. Δεν έχουν ακόμη τη συναισθηματική ωριμότητα να είναι σε θέση να καταλάβουν τους άλλους και υποθέτουν ότι όλοι αισθάνονται όπως αυτά. Αλλά, καθώς το παιδί αποκτά εμπειρία γύρω από άλλα παιδιά, μπορεί να αρχίσει να συνηθίζει να μοιράζεται και να περιμένει τη σειρά του. Μπορεί να μην είναι γενναιόδωρο όλη την ώρα, αλλά μπορεί να μάθει να αφήνει τους συμπαίκτες του πριν από αυτό στο παιχνίδι ή να αφήνει ένα άλλο παιδάκι να πάρει το πρώτο μπισκότο.
Σε αυτή την ηλικία το παιδί σας μπορεί επίσης να αρχίσει να ξεχωρίζει ένα ή δύο φίλους που συμπαθεί ιδιαιτέρως. Όταν το δείτε να παίζει με αυτούς, μπορεί να μην φαίνεται ιδιαίτερα η αγάπη του γι’ αυτούς, μπορεί να περνά ακόμη πολύ από το χρόνο του ουρλιάζοντας - αλλά θα αναφέρει τους φίλους αυτούς στη κουβέντα του στο σπίτι, μπορεί να τους καληνυχτίζει φωναχτά ή να τους μιλάει στο τηλέφωνο.
www.letsfamily.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου