Γιατί οι μπαμπάδες ζηλεύουν τα μωρά;

Πριν το μωρό ο σύντροφός μας ήταν το κέντρο του σύμπαντος για εμάς. Μετά το μωρό τον ρόλο αυτόν τον "άρπαξε" (δικαιωματικά) εκείνο και ο μπαμπάς έπαψε να είναι ο πρωταγωνιστής! Ο οικογενειακός σύμβουλος Armin Brott και συγγραφέας του βιβλίου "The Expectant Father: Facts, Tips, and Advice for Dads-to-Be", μας δίνει τρόπους για να διαχειριστούν σωστά (τόσο οι μαμάδες, όσο και οι μπαμπάδες) αυτό το δύσκολο συναίσθημα που λέγεται ζήλια!

Μήπως φταίει η μαμά; 

Εννοείται πως ο ερχομός ενός μωρού σίγουρα αλλάζει τις ισορροπίες και τις προτεραιότητες του ζευγαριού. Η μαμά ασχολείται εξ ολοκλήρου με το νέο μέλος της οικογένειας, με αποτέλεσμα ο μπαμπάς να αρχίσει να αναπτύσσει αισθήματα ζήλιας απέναντί του. Το να ρίξουμε την ευθύνη μόνο στον πατέρα, θα ήταν μεροληπτικό και άδικο. Η ζήλια του μπαμπά σαφώς και δεν οφείλεται μόνο στη δική του ανεπάρκεια.

Μια γυναίκα που φέρνει στον κόσμο το παιδί της, λειτουργεί κάτω από ένα σύστημα προσωπικών της αξιών και αναγκών, που καλείται εκείνη τη στιγμή να πραγματώσει. Η αξία του να είναι μια καλή μητέρα την καταξιώνει και της δίνει επάξια τον τίτλο της ικανής μητέρας. Βεβαίως και είναι σωστό και αναγκαίο να φροντίζει με αγάπη το παιδί της, όμως όταν αφιερώνεται ολοκληρωτικά σε αυτό τον ρόλο και απαξιώνει τους υπόλοιπους, όπως το να είναι και σύντροφος, τότε σημαίνει ότι κάποια δική της βαθύτερη και ακάλυπτη ανάγκη φωνάζει για ικανοποίηση.

Πως επηρεάζεται ο μπαμπάς

Όταν η μητρότητα γίνεται αυτοσκοπός, όλα τα άλλα χάνονται. Συχνά οι μαμάδες στην προσπάθειά τους να έχουν τον έλεγχο στη φροντίδα του μωρού, αποκλείουν κυριολεκτικά τον σύζυγο από αυτή τη διαδικασία γιατί τον θεωρούν ανίκανο ή ακατάλληλο να βοηθήσει. Στην πραγματικότητα, θέλουν να έχουν τον αποκλειστικό έλεγχο στο μεγάλωμα του παιδιού, κατάσταση που έχει τις ρίζες της σε δικά τους εσωτερικά άλυτα θέματα. Έτσι, ο πατέρας ακυρώνεται και παραγκωνίζεται από τη σχέση.

Μήπως (όμως) φταίει ο μπαμπάς; 

Ένας άντρας που γίνεται πατέρας, είναι πιθανό να βγάλει τις δικές του ανασφάλειες με την παρουσία ενός μωρού. Άνθρωποι που έχουν ανάγκη για συνεχή προσοχή και φροντίδα, που θέλουν να είναι πάντοτε στο επίκεντρο της προσοχής, που έχουν προβληματικές σχέσεις με τη μητέρα τους ή και τον πατέρα τους, που δεν έχουν λάβει επαρκή συναισθηματική κάλυψη όταν ήταν παιδιά, συχνά αναπτύσσουν συναισθήματα ζήλιας και ανταγωνισμού απέναντι στο παιδί τους.

Συνήθως είναι άτομα καθηλωμένα σε πρώιμο ηλικιακό στάδιο, όπου η ανάγκη τους για φροντίδα, αγάπη και προσοχή δεν καλύφθηκε επαρκώς από τη μητέρα ή καλύφθηκε με έναν ασφυκτικό και καταπιεστικό τρόπο που κάλυπτε τις ανάγκες της ίδιας της μητέρας τους και όχι τις δικές τους. Τέτοιοι άντρες γίνονται συχνά απορριπτικοί, αδιάφοροι και επιθετικοί τόσο απέναντι στο παιδί τους όσο και στη σύζυγο. Η σύζυγος στην προσπάθειά της να προστατέψει το παιδί της, γίνεται όλο και πιο υπερπροστατευτική. Η μητρική υπερπροστασία στην περίπτωση αυτή αποτελεί ένα μέτρο της ποιότητας της σχέσης της με το σύζυγό της, γιατί συνήθως η μητρική υπερπροστασία σχετίζεται με την πατρική ανεπάρκεια, λέει ο Armin Brott

Πόσο φυσιολογική είναι η ζήλια; 

Πέρα, όμως, από τις πιο τραβηγμένες περιπτώσεις αυτή η ζήλια του μπαμπά προς το μωρό είναι απόλυτα φυσιολογική. Η μαμά περνάει όλο της το χρόνο με το μωρό και εκείνος χάνει το μέχρι τώρα κεκτημένο του δικαίωμα να έχει την αποκλειστική προσοχή της.

Τι μπορεί να κάνει ο μπαμπάς γι’ αυτό;

Αρχικά, το πρώτο που οφείλει να κάνει είναι να αποδεχτεί τη ζήλια του. Αν προσπαθήσει να κρύψει τη ζήλια του, τότε θα την βγάλει με πολλούς άλλους ακατάλληλους τρόπους όπως απομόνωση, αδιαφορία ή επιθετική συμπεριφορά. Όταν το αποδεχτεί, θα μπορέσει να το συζητήσει με τη σύντροφό του και να διεκδικήσει το δικαίωμά του στην προσοχή της!

Το δεύτερο είναι να προσπαθήσει να περνάει και ο ίδιος χρόνο με το μωρό και τη φροντίδα του, να είναι βοηθητικός

Τέλος, αυτό που οφείλει είναι να δημιουργήσει μια σταθερή σχέση με το παιδί του, ανεξάρτητα από τη γυναίκα του. Αν το πετύχει αυτό, δεν θα έχει πια τίποτε να ζηλέψει!

Ελένη Χαδιαράκου
www.imommy.gr