Νεομάρτυρας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η μνήμη του οποίου εορτάζεται στις 20 Αυγούστου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν ο Θεοχάρης και η Θεοχαρούλα.
Ο Θεοχάρης ήταν ορφανός από μωρό, δεν είχε γνωρίσει καν τους γονείς του ούτε είχε άλλους συγγενείς. Γύρω στο 1740 το Οθωμανικό κράτος βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Τότε εκδόθηκε διάταγμα να συγκεντρωθούν τα αρσενικά παιδιά των Χριστιανών σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Μικρό παιδί τον πήραν μαζί με άλλα παιδιά σε στρατόπεδο. Ρακένδυτα και πεινασμένα, υπέφεραν τα σκλαβωμένα παιδιά τα βάσανα. Ο μικρός Θεοχάρης, ο οποίος είχε εμπιστευθεί τον εαυτό του στον Θεό, προσευχόταν γονατιστός μέρα νύχτα για τη λύτρωσή τους.
Κάποια μέρα ο καδής (ισλαμικός δικαστής) της Νεάπολης (Νέβσεχιρ) Καππαδοκίας επισκέφτηκε το στρατόπεδο των παιδιών, είδε τον Θεοχάρη, του άρεσε και τον πήρε για δούλο στο υποστατικό του, όπου του ανέθεσε να περιποιείται τα ζώα του.
Μετά από καιρό, ένα βράδυ, η σύζυγος του αφέντη του βλέπει τον Θεοχάρη να προσεύχεται γονατιστός με υψωμένα τα χέρια. Το ανέφερε στον σύζυγό της και αφού το συζήτησαν, αποφάσισαν να τον κάνουν γαμπρό και κληρονόμο τους. Τον κάλεσαν και του ανακοίνωσαν πως τον εκτίμησαν βλέποντάς τον δίκαιο, ευσεβή και όμορφο και πως αποφάσισαν να του δώσουν τη θυγατέρα τους. Τον ρώτησαν ποιοι είναι οι συγγενείς του και ο Θεοχάρης τους απάντησε ότι στη γη δεν έχει κανένα και μόνο πατέρα τον Θεό στον ουρανό. Τότε ο καδής του είπε ότι θα τον κάνει γαμπρό του και κληρονόμο του, με τον όρο όμως να γίνει μουσουλμάνος.
Ο Θεοχάρης απάντησε: "Εγώ, αφέντη, Χριστιανός γεννήθηκα, βαφτίστηκα και δεν μπορώ ν’ αρνηθώ την πίστη του Σωτήρα μου και των πατέρων μου". Ο καδής θεώρησε προσβλητική την απάντηση του νεαρού υπηρέτη του και τον απείλησε με πείνα, βασανιστήρια και θάνατο.
Ο Θεοχάρης απάντησε: "Εγώ, αφέντη, Χριστιανός γεννήθηκα, βαφτίστηκα και δεν μπορώ ν’ αρνηθώ την πίστη του Σωτήρα μου και των πατέρων μου". Ο καδής θεώρησε προσβλητική την απάντηση του νεαρού υπηρέτη του και τον απείλησε με πείνα, βασανιστήρια και θάνατο.
Ο Θεοχάρης κατέφυγε στον Ναό του Αγίου Γεωργίου, στον αρχιμανδρίτη πατέρα Γεώργιο, όπου εξομολογήθηκε και μετάλαβε της Θείας Κοινωνίας. Όταν επέστρεψε, και αφού έμεινε σταθερός στην απόρριψη της πρότασης, ο δικαστής τον φυλάκισε, αφήνοντάς τον για αρκετό χρόνο χωρίς τροφή και με ελάχιστο νερό. Τον χρόνο αυτό ο Θεοχάρης τον πέρασε προσευχόμενος. Μετά από αρκετό καιρό, και αφού ο Θεοχάρης πάλι δεν δέχθηκε να αλλαξοπιστήσει, τον έδεσαν σε άλογο και τον οδήγησαν σε απόσταση μίας ώρας μακριά από τη Νεάπολη, όπου υπήρχε μία λεύκη. Εκεί οι δήμιοι τον απαγχόνισαν λιθοβολώντας τον και τον έθαψαν μπροστά στη λεύκη.
Τότε ο ουρανός σκοτείνιασε και ξέσπασε μεγάλη καταιγίδα με βροντές και αστραπές, πού έκανε το απόσπασμα να αποπροσανατολισθεί και να παρασυρθεί από το ρεύμα, ενώ ο καιρός μέχρι τότε ήταν αίθριος. Τα ανωτέρω συνέβησαν το μεσημέρι της 20ής Αυγούστου του 1740 και ήταν μεσημέρι, όταν ο μάρτυρας παρέδωσε το πνεύμα. Η λεύκη εκείνη ονομάστηκε "κανλί - καβάκ", το οποίο σημαίνει "λεύκη αίματος", και για αρκετό χρόνο από τα σπασμένα κλαδιά της έρεε αίμα. Η λεύκη έγινε τόπος προσκυνήματος Οθωμανών και Ορθοδόξων.
Με την ανταλλαγή των πληθυσμών της συνθήκης της Λωζάνης, το 1923, τα λείψανα του Αγίου Θεοχάρους μεταφέρθηκαν στον ιερό ναό της Αγίας Αικατερίνης Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκονται και σήμερα. Στον ναό εκτίθεται μόνιμα μέρος του δεξιού χεριού του Αγίου, η δε μνήμη του εορτάζεται με περιφορά των λειψάνων στις 20 Αυγούστου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου