Το νερό, που είναι θάλασσα, λίμνη, ποταμός, βροχή, χιόνι, χαλάζι, αλλά και αίμα και υγρό που γεμίζει τα κύτταρά μας, δε χάνεται ούτε δημιουργείται. Το ίδιο που πίνουμε σήμερα το έπιναν και οι δεινόσαυροι πριν από 60 εκατομμύρια χρόνια! Ωστόσο, μόλις σε λίγες δεκαετίες οι άνθρωποι καταφέραμε να επιμολύνουμε το πιο πολύτιμο αγαθό μας όσο κανείς άλλος εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Του πετάμε καθημερινά τόνους από σκουπίδια, ενώ τα βρώμικα νερά που καταλήγουν από τους υπονόμους των πόλεων στα ποτάμια και στις ακτές μας επιμολύνουν με πλήθη παθογόνων μικροοργανισμών κάθε μορφή ζωής που φιλοξενείται σε αυτά.
Απορρυπαντικά και απόβλητα πετρελαιοειδών, ζιζανιοκτόνα και φυτοφάρμακα, αλλά και τοξικά λύματα εργοστασίων καταλήγουν συχνά στους υγρότοπους του πλανήτη μας και διαταράσσουν τη βιοποικιλότητά τους - γιατί από τη μια επιταχύνεται ο πολλαπλασιασμός κάποιων ειδών και από την άλλη αφανίζονται κάποια άλλα.
Παρόλο που ο θαλάσσιος κόσμος έχει μηχανισμούς αυτοπροστασίας, ο ρυθμός με τον οποίο τον ρυπαίνουμε ξεπερνά κατά πολύ τον ρυθμό αυτοκαθαρισμού του. Συχνά οι άνθρωποι δεν ενδιαφερόμαστε για την αισθητική ή για το αν τα ψάρια ή τα πουλιά ενός υγρότοπου θα καταφέρουν να επιβιώσουν. Τι γίνεται, όμως, όταν αρχίζει να απειλείται και η δική μας υγεία;
Όταν καίγονται τα ορυκτά καύσιμα για την παραγωγή ενέργειας, απελευθερώνεται στο περιβάλλον υδράργυρος, ένα βαρύ τοξικό μέταλλο που καταλήγει συχνά με τον αέρα στη θάλασσα. Στο νερό, κάποια είδη βακτηριδίων τον δεσμεύουν και τον μετατρέπουν σε μεθυλοϋδράργυρο, μια ιδιαίτερα τοξική για τα κύτταρά μας ουσία, που διαπερνά τις βιολογικές μεμβράνες και συσσωρεύεται στους ιστούς των διάφορων οργανισμών, ακόμη και στους δικούς μας.
Παρόλο που ο θαλάσσιος κόσμος έχει μηχανισμούς αυτοπροστασίας, ο ρυθμός με τον οποίο τον ρυπαίνουμε ξεπερνά κατά πολύ τον ρυθμό αυτοκαθαρισμού του. Συχνά οι άνθρωποι δεν ενδιαφερόμαστε για την αισθητική ή για το αν τα ψάρια ή τα πουλιά ενός υγρότοπου θα καταφέρουν να επιβιώσουν. Τι γίνεται, όμως, όταν αρχίζει να απειλείται και η δική μας υγεία;
Όταν καίγονται τα ορυκτά καύσιμα για την παραγωγή ενέργειας, απελευθερώνεται στο περιβάλλον υδράργυρος, ένα βαρύ τοξικό μέταλλο που καταλήγει συχνά με τον αέρα στη θάλασσα. Στο νερό, κάποια είδη βακτηριδίων τον δεσμεύουν και τον μετατρέπουν σε μεθυλοϋδράργυρο, μια ιδιαίτερα τοξική για τα κύτταρά μας ουσία, που διαπερνά τις βιολογικές μεμβράνες και συσσωρεύεται στους ιστούς των διάφορων οργανισμών, ακόμη και στους δικούς μας.
Και ενώ ένα ψαράκι δεν μπορεί, λόγω του μεγέθους του, να περιέχει μεγάλες ποσότητες μεθυλοϋδραργύρου, δεν ισχύει το ίδιο για τα μεγαλύτερα ψάρια: τρώγοντας πολλά μικρά, βιοσυσσωρεύουν στον οργανισμό τους μεγαλύτερες ποσότητες αυτής της τοξικής ουσίας. Το φαινόμενο αυτό,που ονομάζεται βιομεγέθυνση, παρατηρείται συχνά σε ψάρια που βρίσκονται ψηλά στην τροφική αλυσίδα, όπως είναι ο σολομός, ο τόνος, ο ξιφίας και ο καρχαρίας.
Φανταστείτε, λοιπόν, την απειλή για τους Εσκιμώους, που τρέφονται κατεξοχήν με τέτοια ψάρια, δεδομένου ότι η επιμόλυνση από υδράργυρο μπορεί να προκαλέσει σοβαρές βλάβες στο νευρικό, το καρδιαγγειακό, το ανοσοποιητικό και το αναπαραγωγικό μας σύστημα και να οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο!
Ως στοιχείο της γης, ο υδράργυρος πάντοτε θα μας περιβάλλει. Παρ’ όλα αυτά, μόνο το ένα τρίτο του υδράργυρου που υπάρχει στην ατμόσφαιρα προέρχεται από ηφαιστειακές δραστηριότητες ή τη διάβρωση των πετρωμάτων. Η κύρια πηγή επιμόλυνσης είναι οι δικές μας ενέργειες.
Φυσικά, το νερό δεν ρυπαίνεται μόνο από τις βιομηχανίες ορυκτών καυσίμων, αλλά και από όλους εμάς που αλόγιστα απορρίπτουμε στο περιβάλλον ό,τι μας κάνει κέφι. Ας μη γελιόμαστε, και από το έδαφος ακόμη τα τοξικά απόβλητα στον ποταμό θα καταλήξουν, και από εκεί στη θάλασσα. Γνωρίζοντας πως πίνοντας νερό καταναλώνουμε ταυτόχρονα και ό,τι άλλο αυτό μπορεί να περιέχει, καθαρίζουμε ακτές, ευαισθητοποιούμε τους φίλους και την οικογένειά μας και όλοι μαζί μαθαίνουμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε το πιο πολύτιμο αγαθό μας!
Με τη χρήση εναλλακτικών μορφών ενέργειας όχι μόνο θα μειωθεί το διοξείδιο του άνθρακα και θα αντιμετωπιστεί η υπερθέρμανση του πλανήτη, αλλά θα μειωθεί και η έκλυση τοξικών μετάλλων στο περιβάλλον, όπως είναι ο υδράργυρος.
Ως στοιχείο της γης, ο υδράργυρος πάντοτε θα μας περιβάλλει. Παρ’ όλα αυτά, μόνο το ένα τρίτο του υδράργυρου που υπάρχει στην ατμόσφαιρα προέρχεται από ηφαιστειακές δραστηριότητες ή τη διάβρωση των πετρωμάτων. Η κύρια πηγή επιμόλυνσης είναι οι δικές μας ενέργειες.
Φυσικά, το νερό δεν ρυπαίνεται μόνο από τις βιομηχανίες ορυκτών καυσίμων, αλλά και από όλους εμάς που αλόγιστα απορρίπτουμε στο περιβάλλον ό,τι μας κάνει κέφι. Ας μη γελιόμαστε, και από το έδαφος ακόμη τα τοξικά απόβλητα στον ποταμό θα καταλήξουν, και από εκεί στη θάλασσα. Γνωρίζοντας πως πίνοντας νερό καταναλώνουμε ταυτόχρονα και ό,τι άλλο αυτό μπορεί να περιέχει, καθαρίζουμε ακτές, ευαισθητοποιούμε τους φίλους και την οικογένειά μας και όλοι μαζί μαθαίνουμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε το πιο πολύτιμο αγαθό μας!
Με τη χρήση εναλλακτικών μορφών ενέργειας όχι μόνο θα μειωθεί το διοξείδιο του άνθρακα και θα αντιμετωπιστεί η υπερθέρμανση του πλανήτη, αλλά θα μειωθεί και η έκλυση τοξικών μετάλλων στο περιβάλλον, όπως είναι ο υδράργυρος.
Μαρία Αναστασιάδου
www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου