Ανεπαρκείς γονείς... Θυμωμένοι ενήλικες...

Στη διάρκεια των αιώνων η πείρα, η κοινωνική μάθηση, η μίμηση, το ένστικτο είναι αυτά που καθοδηγούν έναν γονέα για να αναθρέψει σωστά το παιδί του. Στη σημερινή εποχή, η παγκοσμιοποίηση και το Internet μας έχουν διδάξει και καινούργιες ή διαφορετικές πρακτικές και τρόπους διαπαιδαγώγησης από αυτές που μάθαμε από τους γύρω μας ή μας είπαν ότι "πρέπει" να κάνουμε. 

Μια μητέρα ξέρει ότι προτεραιότητα στη ζωή της πλέον είναι το παιδί της και η ευθύνη της είναι να το μεγαλώσει με αυτοπεποίθηση και αξίες που να του ανοίγουν δρόμους αργότερα στη ζωή του. Δεν είναι υποχρέωση να είσαι γονιός, αλλά έχει πολλές υποχρεώσεις και μια από αυτές είναι να φροντίζεις να καλύπτεις τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού σου.

Όχι με την έννοια θέλει χάδι δώστου χάδι, θέλει προσοχή δώστου προσοχή αλλά με την έννοια της συναισθηματικής μάθησης. Μαθαίνω να αφουγκράζομαι τις ανάγκες του παιδιού μου και να τις ικανοποιώ με τον πιο υγιή τρόπο, που μπορώ να σκεφτώ και ξέρω. 

Ο στόχος είναι το κάθε παιδί να ξεδιπλώσει την προσωπικότητά του, να έχει αγάπη για τον εαυτό του και για τους γύρω του και να μην "φοβάται τη ζωή", όπως μου είπε πρόσφατα μια φίλη. 

Τι γίνεται, όμως, όταν ο γονιός δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτόν τον ρόλο; Τι γίνεται όταν δεν υπάρχει η συναισθηματική ωριμότητα από μέρους του ή απλά εκτελεί τα "καθήκοντά" του σαν ρομπότ και δεν ενδιαφέρεται για τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού παρά μόνο για τις υλικές; Τι συμβαίνει όταν χρησιμοποιεί υποκατάστατα και αφήνει στο παιδί του συναισθηματικά κενά ή είναι πολύ εγωκεντρικός για να δεχτεί ότι ο γονέας βάζει στην άκρη κάποια θέλω του, γιατί υπερτερούν κάποια άλλα πράγματα πλέον; 

Τότε, φίλοι μου, θα δείτε ένα παιδί να μεγαλώνει και να εξελίσσεται σε θυμωμένο ενήλικα. Ο ενήλικας που κριτικάρει, που νιώθει ενοχές εύκολα, που δεν μπορεί να αφεθεί και να εμπιστευτεί, που βάζει τον εαυτό του κάτω από τις ανάγκες των άλλων γιατί έμαθε ότι δεν προέχει η δική του συναισθηματική κάλυψη αλλά των άλλων...

Ναι, οι γονείς του του το έμαθαν αυτό και αυτό θα μάθει στις σχέσεις του. Υπάρχει βέβαια και η αντίθετη περίπτωση... Να γίνει ένας ενήλικας που θέλει να καλύπτει μόνο τις δικές του ανάγκες και δεν μπορεί να καλύψει τις συναισθηματικές ανάγκες των άλλων. 

Ο θυμωμένος αυτός ενήλικας θα έχει μια δυσκολία στις σχέσεις του και έτσι ενδέχεται ο θυμός του να μεγαλώνει και να πολλαπλασιάζεται. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτές οι άλυτες συγκρούσεις με τους γονείς αφήνουν τόσο μεγάλα σημάδια που κανείς σύντροφος ή φίλος δεν μπορεί να γιατρέψει. 

Αλλά το ίδιο το άτομο μπορεί... Έχει αυτή τη μαγική ικανότητα να ξεκολλήσει από αυτή τη σύγκρουση που μόνο τον ίδιο αρρωσταίνει και να την αφήσει πίσω. Λύνεται; δύσκολα αλλά υπάρχει κάτι μαγικό στη ζωή μας και αυτό λέγεται "Συμφιλίωση": συμφιλιώνομαι με αυτή την κατάσταση σημαίνει ότι την αναγνωρίζω, της δίνω αξία (δεν την υποβιβάζω), θρηνώ για αυτό που συνέβη, παίρνω ένα μάθημα (γιατί κάθε βίωμα μας μπορεί να μας διδάξει και κάτι) και αφήνω κάτω αυτό το βάρος που κουβαλώ μέσα μου τόσα χρόνια. 

Φανταστείτε πράγματι ότι κρατάτε ένα κουτί με πέτρες και το αφήνετε κάτω. Αφήστε το και μην το ξαναπάρετε στα χέρια σας. Βιώστε όλα τα συναισθήματα που συνοδεύουν αυτή την έλλειψη συναισθηματικής κάλυψης από τους γονείς σας: θυμός, απορία, έκπληξη, απογοήτευση... και στη συνέχεια φύγετε από εκεί. 

Κάποιοι -πολλοί- κολλούν στο συναίσθημα του θυμού και δυσκολεύονται να προχωρήσουν..Ναι, πράγματι, είναι κάτι δύσκολο αλλά και απαραίτητο να γίνει για να είστε εσείς ευτυχισμένοι. Γιατί, μπορεί ως παιδιά να εξαρτιόμασταν από τους γονείς μας ακόμη και για την ευτυχία μας, αλλά ως ενήλικες είμαστε υπεύθυνοι εμείς. Μόνο εμείς έχουμε τα κλειδιά για την απελευθέρωση από παλιές φυλακές. 

Μην το ξεχνάτε αυτό: είστε πλέον ολοκληρωμένος ενήλικας και μπορείτε εσείς να είστε ο γονέας/φροντιστής του εαυτού σας. Μην αφήνετε τις παλιές πληγές να σας τραβάνε πίσω... Η ευτυχία είναι μπροστά!

Χρύσα Παπακυργιάκη, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια
psuxis-logos.blogspot.gr