Το αγαπημένο παιδί

Οι γονείς συχνά ανησυχούν για το αν είναι πιο κοντά στο ένα ή στο άλλο τους παιδί. Πρέπει να χαλαρώσουν. Δεν είναι κακό να έχουμε διαφορετική σχέση με κάθε μας παιδί. Η πλειοψηφία των γονιών, όταν αποκτά παιδιά, θεωρεί ευνόητο ότι θα τα αγαπά και θα τα φροντίζει εξίσου. Ωστόσο, στην πορεία συχνά διαπιστώνουν ότι έχουν μεγαλύτερη αδυναμία σε ένα παιδί τους, γεγονός που τους προκαλεί ενοχές και δυσφορία και φυσικά αρνούνται να το παραδεχθούν. 

Συχνά εισπράττουν και τα βέλη από τον/την σύντροφό τους, ενώ δεν είναι σπάνιο να κατηγορούνται και από το συγγενικό τους περιβάλλον. Μια άλλη, όμως, οπτική σε αυτό το θέμα μας υποδεικνύει ότι κάθε παιδί μας είναι διαφορετικό και ανάλογος είναι ο τρόπος που το προσεγγίζουμε ή το μεγαλώνουμε.

Άλλη σχέση διαμορφώνουμε με το κάθε ένα παιδί μας

Σε μελέτη του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια σε δείγμα 384 οικογενειών με δυο παιδιά αποδείχτηκε ότι το 65% των μαμάδων και το 70% των μπαμπάδων έδειχνε προτίμηση σε ένα παιδί. 

Η "αδυναμία" σε ένα παιδί συχνά καθορίζεται από διάφορες παραμέτρους, όπως από το πόσο επιθυμητό ήταν το φύλο του, τη σειρά γέννησής του, πόσο έχουν επενδύσει στο μεγάλωμα του, αν ικανοποιεί τις προσδοκίες του γονέα, πόσο του μοιάζει στο χαρακτήρα ή στη συμπεριφορά, κ.ά. Βέβαια, είναι λογικό, όταν ένα παιδί δεν δημιουργεί δυσκολίες, υπακούει, είναι εκδηλωτικό, τρυφερό, αυθόρμητο, κοινωνικό και τα πάει καλά στα μαθήματα να δημιουργεί θετικά συναισθήματα στο γονιό.

Δυστυχώς, πολλές φορές οι γονείς δεν καταφέρνουν να συγκρατηθούν και συγκρίνουν τα παιδιά τους. Έτσι συχνά εκστομίζουν τις φράσεις "κοίταξε πόσο καλά τα καταφέρνει ο/ η αδελφός/ η σου", "είσαι άχρηστος/η", "δεν μπορείς να μοιάσεις καθόλου στο/η αδελφό/ ή σου" ή κάνουν διαρκείς παρατηρήσεις γιατί το ένα παιδί ενοχλεί τον/την αδελφό/ή του, κ.ά. 

Αυτή η σύγκριση, που συχνά γίνεται αθέλητα, δυστυχώς έχει ολέθριες συνέπειες για τη σχέση των δυο παιδιών, γιατί ενισχύει την αντιζηλία και τον ανταγωνισμό, ενώ καλλιεργεί τον θυμό και το μίσος του παιδιού που εισπράττει αυτή τη συμπεριφορά προς το ευνοημένο αδελφάκι του. Σε αρκετές οικογένειες αναπτύσσονται συμμαχίες, έτσι ο ένας γονιός αναλαμβάνει την υποστήριξη του ενός παιδιού και την αποκατάστασή του και ο άλλος του άλλου παιδιού. Αυτός ο συνδυασμός έχει αρνητικές επιπτώσεις στον ψυχισμό και των δυο παιδιών, γιατί το κάθε παιδί νιώθει απόμακρο τον ένα γονιό του και υπάρχει σοβαρή ζήλια μεταξύ τους.

Οι γονείς μπορούν να ελέγξουν τη κατάσταση αρκεί πρώτα να το συνειδητοποιήσουν. Είναι σημαντικό να τονίζουν τη διαφορετικότητα και τα θετικά στοιχεία κάθε παιδιού τους, να μην τα συγκρίνουν, να ασχολούνται ατομικά έστω λίγο με το καθένα, να τα ενθαρρύνουν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, ακόμη και τη ζήλια τους και να είναι πρόθυμοι να το συζητήσουν μαζί τους. 

Τα παιδιά μας καθοδηγούν με τη συμπεριφορά τους να καταλάβουμε τα συναισθήματά τους, για αυτό οι εξηγήσεις είναι πολύ σημαντικές και ίσως λειτουργούν καθησυχαστικά προς αυτά. 

Δεν είναι κακό να δεχθείτε ότι ίσως ασχοληθήκατε παραπάνω με το ένα παιδί σας για κάποιο λόγο, π.χ. ήταν πιο ευαίσθητο και αρρώσταινε εύκολα, ήταν πιο εκδηλωτικό, στα μαθήματά του διάβαζε πολύ άνετα, κ.ά. 

Και μόνο που δίνετε τη δυνατότητα στο παιδί σας να εκφράσει τα συναισθήματά του θα έχετε κάνει ένα σημαντικό βήμα. Τονίστε του, όμως, την αγάπη σας και προς το ίδιο, κάτι που φυσικά μένει να αποδείξετε. 

Αλεξάνδρα Καππάτου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

www.akappatou.gr