Δεν υπάρχουν φόρμουλες και τεχνικές που να διδάσκουν τα πάντα, αλλά μερικά πράγματα είναι απαραίτητα για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια όμορφη σχέση με τα παιδιά μας, που θα μας καταστήσει έτσι αποτελεσματικούς και καλούς γονείς! Ποια είναι αυτά;
Σύμφωνα με τον J.Mc Dowell, Ειδικό σε θέματα νέων, υπάρχουν έξι καθοριστικοί παράγοντες για την επίτευξη μιας όμορφης σχέσης με τα παιδιά μας.
Ο πρώτος παράγοντας είναι η επιβεβαίωση. Είναι σημαντικό στα πρώτα βήματα εξέλιξης της προσωπικότητας του παιδιού να υπάρχει η επιβεβαίωση των γονιών σε ότι αφορά τα συναισθήματά του ή τις ιδέες και τις γνώμες του. Αυτό δίνει στο παιδί την αίσθηση της μοναδικότητας μιας και οι γονείς του δίνουν προσοχή σε αυτά που λέει και το συμβουλεύουν αναλόγως.
Σύμφωνα με το παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο Mc Dowell, εάν ένα παιδί επιστρέψει στο σπίτι λέγοντας στη μαμά του ότι είναι θυμωμένο γιατί ο δάσκαλος του έκανε παρατήρηση γιατί δεν προσπαθεί αρκετά με τα μαθήματά του, η ενστικτώδης κίνηση της μαμάς σε μια προσπάθεια να αποφορτίσει ή να διορθώσει την κατάσταση θα ήταν ένα σχόλιο του τύπου: "Δεν ήθελε να σε στεναχωρήσει ο δάσκαλος, έτσι το είπε γιατί μπορεί να ήταν θυμωμένος μαζί σου. Mή δίνεις σημασία…" ή "Μήπως δεν προσπαθείς αρκετά για τα μαθήματά σου και ο δάσκαλος σου έχει δίκαιο;"
H επιβεβαίωση απέναντι στα συναισθήματα του παιδιού σε αυτή τη περίπτωση θα φαινόταν εάν η μαμά του έλεγε: "Λυπάμαι που συνέβηκε αυτό. Γιατί θύμωσες; Εσύ ποια πιστεύεις ότι είναι η αλήθεια; Προσπαθείς αρκετά ή ο δάσκαλος έχει δίκαιο;"
Mε αυτό τον τρόπο η μαμά αποδέχεται τον θυμό του παιδιού της, δεν το αμφισβητεί και στέκεται δίπλα του για να διαπιστώσουν μαζί το κατά όσο υπάρχει ή όχι πρόβλημα για το οποίο το παιδί θα πρέπει να κάνει κάτι, αφού πρώτα καταλάβει του λόγους για τους οποίους υπάρχει πρόβλημα. Το παιδί δεν βλέπει τη μαμά σαν αντίπαλο που συμμαχεί με τον δάσκαλο και που θα του κάνει και αυτή παρατήρηση, άρα δεν έχει κανέναν λόγω να αμυνθεί και να κλειστεί στον εαυτό του. Από την άλλη δεν τη βλέπει και σαν σίγουρο σύμμαχο, έτοιμο να αποδεχτεί κάθε σκανδαλιά του, άρα δεν γίνεται κακομαθημένο και απείθαρχο. Μαθαίνει ότι η μαμά είναι ένας αντικειμενικός κριτής που μπορεί να το καταλάβει και να το βοηθήσει. Και ποιος δεν θα ήθελε να έχει μια ειλικρινή σχέση με τα παιδιά του;
O δεύτερος παράγοντας που παίζει καθοριστικό ρόλο στη σχέση μας με τα παιδιά μας είναι η αποδοχή. Η άνευ όρων αποδοχή απέναντι στα παιδιά μας τους καλλιεργεί το αίσθημα της ασφάλειας. Πάρτε παράδειγμα τον εαυτό σας, ως ενήλικες. Πόσοι από εμάς τρέφουν χιλιάδες ανασφάλειες απλά και μόνο γιατί δεν έχουμε αισθανθεί την αποδοχή των γονιών μας απέναντι στις επιλογές ή στα επιτεύγματά μας; Πόσοι εξακολουθούν σαν ενήλικες να ζητούν έγκριση και αποδοχή από τους γονείς τους και να αισθάνονται πληγωμένοι που δεν τη λαμβάνουν; Υπεύθυνο για αυτή την ανάγκη αποδοχής είναι το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, εκείνο το παιδί που δεν έλαβε το αίσθημα της αποδοχής από τους δικούς του γονείς. Δεν θα θέλαμε να δημιουργήσουμε αυτό το συναίσθημα και στα παιδιά μας!
Αποδοχή σημαίνει: Δεν σε αγαπώ για τα επιτεύγματά σου (με όρους), αλλά σε αγαπώ γιατί είσαι παιδί μου και δεν θα σταματήσω να σε αγαπώ (άνευ όρων). Αυτό πρέπει τα παιδιά μας να το κατανοήσουν. Δεν τα αγαπάμε μόνο αν έχουν καλούς βαθμούς στο σχολείο ή αν ακούν αυτά που τους λέμε. Τα αγαπάμε γιατί είναι παιδιά μας και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.
Ο τρίτος παράγοντας είναι η εκτίμηση. Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο! Και τα παιδιά με τον δικό τους τρόπο, όπως και οι ενήλικες, αποζητούν την εκτίμηση των γονιών τους γιατί έτσι τους καλλιεργείται το αίσθημα της προσωπικής αξίας. Άτομα με χαμηλή αυτοπεποίθηση ως ενήλικες δεν είχαν λάβει αρκετή εκτίμηση από τους γονείς τους ως παιδιά. Η εκτίμηση απέναντι στα παιδιά μας φαίνεται από τον τρόπο που τα αντιμετωπίζουμε. Εάν τονίζουμε και επικροτούμε όλα τα σωστά πράγματα που κάνουν, τους δίνουμε κίνητρα για να κάνουν ακόμα περισσότερα. Εάν συνεχώς τους λέμε ότι κάνουν λάθος, ότι δεν καταλαβαίνουν, εάν τα μειώνουμε και τα υποτιμούμε, τότε το μόνο που καταφέρνουμε είναι να τα κάνουμε να χάνουν τη πίστη στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους, αυξάνοντας έτσι την εξάρτησή τους από εμάς.
Ο τέταρτος παράγοντας για μια σωστή σχέση με τα παιδιά μας είναι η δική μας διαθεσιμότητα. Οι γονείς που δεν βρίσκουν ποτέ χρόνο για να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν τα παιδιά τους να αισθάνονται ασήμαντα. Τα παιδιά μεταφράζουν την αγάπη μας σε χρόνο που περνάμε μαζί τους. Όσο λιγότερος είναι ο χρόνος που τους αφιερώνουμε, τόσο λιγότερο αισθάνονται ότι τα αγαπάμε και τα φροντίζουμε. Τα παιδιά μας είναι πιο σημαντικά από τη δουλειά μας, τα χόμπι μας, τη τηλεόραση ή τη διασκέδασή μας. Ποτέ δεν πρέπει να τα βάζουμε σε δεύτερη μοίρα.
Η έκφραση τρυφερότητας και ζεστασιάς απέναντι στα παιδιά μας είναι ο παράγοντας που κάνει τη διαφορά στην σχέση μας μαζί τους! Η τρυφερότητα απέναντι στα παιδιά μας τους καλλιεργεί το συναίσθημα της αγάπης - είναι άξια να λαμβάνουν αγάπη και είναι περιτριγυρισμένα από αγάπη και ζεστασιά! Αυτό αναπτύσσει όλα τα θετικά σημεία της προσωπικότητάς τους, αφού γνωρίζουν ότι μπορούν να λειτουργήσουν άφοβα σε ένα περιβάλλον απόλυτης ασφάλειας. Ποιος δεν θα το ήθελε αυτό;
Τέλος, στα παιδιά μας θα πρέπει να καλλιεργούμε το αίσθημα της υπευθυνότητας. Δεν πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά μας ανεξέλεγκτα καλλιεργώντας τους την εντύπωση πως δεν έχουν να λογοδοτήσουν πουθενά για τις πράξεις τους. Ένα παιδί που ξέρει ότι πρέπει να λογοδοτήσει για τις πράξεις του στους γονείς του, γίνεται συνειδητά υπεύθυνο και αποκτά αυτοέλεγχο. Ένα παιδί για να μετατραπεί σε ένα σωστό και ισορροπημένο ενήλικα θα πρέπει να έχει πειθαρχία και αυτοέλεγχο.
Οι γονείς θα πρέπει να είναι σε θέση να θέτουν ξεκάθαρους κανόνες και πλαίσια στα οποία το παιδί θα πρέπει να κινηθεί, διαφορετικά αφήνοντάς το να λειτουργεί κατά συνείδηση, σύντομα θα χάσουν κάθε έλεγχο και κάθε επαφή με το παιδί τους με αμφίβολα για όλους αποτελέσματα. Το σημαντικότερο θέμα στο κομμάτι της πειθαρχίας είναι η συνέπεια. Σαν γονείς θα πρέπει πρώτοι να τηρούμε αυτά που θέλουμε το παιδί μας να τηρήσει και το σημαντικότερο είναι να μην του δίνουμε μπερδεμένα μηνύματα. Εάν την μια φορά δεν δώσαμε σημασία σε κάτι που έκανε και την άλλη του κάνουμε παρατήρηση για το ίδιο πράγμα, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να το μπερδέψουμε και όχι να το πειθαρχήσουμε. Οι κανόνες συμπεριφοράς θα πρέπει να αντιμετωπίζονται και από τους δύο γονείς με την ίδια σοβαρότητα για να αποφευχθεί το πρόβλημα της διαφορετικής μεταχείρισης του παιδιού από τον πατέρα και την μητέρα.
Τα παιδιά μας χρειάζονται φροντίδα, κατανόηση, σημασία, επιβεβαίωση, τρυφερότητα, χρόνο, αφοσίωση και αποδοχή. Στο χέρι μας είναι να τους χαρίσουμε απλόχερα την αγάπη μας, για να μπορούμε έτσι να απολαμβάνουμε μια πανέμορφη σχέση μαζί τους και παράλληλα να μπορέσουμε να τα κάνουμε υπεύθυνους ενήλικες απαλλαγμένους από ανασφάλειες και φοβίες.
Κωνσταντίνα Ντουντούμη
Τα παιδιά μας χρειάζονται φροντίδα, κατανόηση, σημασία, επιβεβαίωση, τρυφερότητα, χρόνο, αφοσίωση και αποδοχή. Στο χέρι μας είναι να τους χαρίσουμε απλόχερα την αγάπη μας, για να μπορούμε έτσι να απολαμβάνουμε μια πανέμορφη σχέση μαζί τους και παράλληλα να μπορέσουμε να τα κάνουμε υπεύθυνους ενήλικες απαλλαγμένους από ανασφάλειες και φοβίες.
Κωνσταντίνα Ντουντούμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου