"Κάθε αρχή και δύσκολη" λέει ο λαός… Ποιος μας λέει, όμως, ότι με λίγη προσπάθεια, πολλή υπομονή και τις κατάλληλες συμβουλές κάθε δύσκολη αρχή δεν μπορεί να γίνει εύκολη;
1ος - 2ος Μήνας: Άγχος και πάλι άγχος!
Εμείς…
Βολέψαμε το μωράκι μας στην υπέροχη καλαθούνα του, φορέσαμε το ομορφότερο χαμόγελό μας και ξεκινήσαμε από το μαιευτήριο για το σπίτι… Ποτέ δεν φανταζόμασταν πως με το που θα περνούσαμε την πόρτα του σπιτιού μας η ψυχολογία μας θα γινόταν άνω-κάτω… "Άραγε θα είμαστε σε θέση να φροντίσουμε το μικρό μας όπως πρέπει;", αναρωτιόμαστε προσπαθώντας να ξεκλέψουμε κι εμείς λίγα λεπτά στην αγκαλιά του Μορφέα… Μάταια, όμως. Το μωρό μας έχει άλλα σχέδια για εμάς και αναγκαστικά θα πρέπει να τα ακολουθήσουμε. Οι ορμόνες μας χορεύουν - τι κρίμα που δεν μπορούμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο… Ξαφνικά όλα μας φαίνονται μαύρα… Κάθε τρεις και λίγο βάζουμε τα κλάματα ακόμα και με τις πιο ασήμαντες αφορμές. Όλο το σύμπαν μοιάζει να συνωμοτεί εναντίον μας. Κι ενώ πιστεύαμε ότι "μαζί" μπορούμε να τα καταφέρουμε, ακόμα και ο σύντροφός μας, μας φαίνεται "εχθρός". Γιατί; Επειδή δεν μας καταλαβαίνει, ούτε μας βοηθάει - τουλάχιστον όχι στον βαθμό που θα θέλαμε…
Το μωρό μας…
Σε αυτή τη φάση της ζωής του, το μωρό έχει ανάγκη από δύο μόνο πραγματάκια: Τη μαμά και τον μπαμπά! Του αρέσει να βλέπει το πρόσωπό μας -ναι, μπορεί να το βλέπει αρκεί να είναι πολύ κοντά στο δικό του- και λατρεύει την αγκαλιά μας. Τα έντονα χρώματα τραβούν την προσοχή του, ενώ οι δυνατοί ήχοι και το έντονο φως μπορεί να το φοβίσουν. Γύρω στο τέλος του δεύτερου μήνα, το μικρό μας θα είναι σε θέση να μας κάνει ένα μεγάλο δώρο: Το πρώτο του χαμογελάκι, το οποίο είναι ικανό να διώξει κάθε συννεφάκι κι ένταση από την καθημερινότητά μας.
Η συμβουλή μας: Δεν είναι λίγοι εκείνοι που συμβουλεύουν τη νέα μαμά να προσπαθεί να κοιμάται όταν κοιμάται και το μωρό. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, κάτι τέτοιο δεν είναι και τόσο εύκολο, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι τα μωρά σε αυτή τη φάση κοιμούνται 12 με 16 ώρες μέσα στην ημέρα. Παρ’ όλα αυτά, θα μπορούσαμε να ζητήσουμε λίγη βοήθεια από τον παππού και τη γιαγιά, ούτως ώστε να ξεκλέψουμε έστω κι έναν μικρό υπνάκο μέσα στην ημέρα. Επίσης, προσπαθούμε να συντονιστούμε με τον σύντροφό μας συμπληρώνοντας ο ένας τα "κενά" του άλλου.
3ος - 4ος Μήνας: Νεύρα, δάκρυα και ιδρώτας!
Εμείς…
Από την πρώτη στιγμή που ήρθε το μωρό μας στον κόσμο, οι ανάγκες μας μπήκαν αυτόματα σε δεύτερη μοίρα. Τους πρώτους μήνες, η αλήθεια είναι πως δεν μας ένοιαζε και τόσο - ή μάλλον, για να το θέσουμε καλύτερα, δεν "προλάβαινε" να μας νοιάξει. Τώρα, όμως, που τα πράγματα αρχίζουν σιγά - σιγά να μπαίνουν σε μια σειρά, συνειδητοποιούμε πως αρχίζουν να μας λείπουν κάποια άλλα μικροπράγματα. Το πιο σημαντικό από αυτά; Λίγος χρόνος αποκλειστικά για τον εαυτό μας. Όταν αυτή η βασική ανάγκη μας δεν ικανοποιείται, συχνά, χάνουμε τον έλεγχο, εκνευριζόμαστε και θυμώνουμε με το παραμικρό. Ο μπαμπάς, από την άλλη, ο οποίος πιθανόν να έχει λίγο περισσότερο χρόνο από εμάς, γκρινιάζει επειδή αισθάνεται να απομακρυνόμαστε από κοντά του - κάτι όχι εντελώς αβάσιμο, αφού η λίμπιντός μας δεν βρίσκεται και στα καλύτερά της. Όχι, δεν είναι ότι δεν νοιαζόμαστε για εκείνον, αλλά να, σε αυτή τη φάση της ζωής μας θα προτιμούσαμε να παραδοθούμε λίγο περισσότερο στην αγκαλιά του Μορφέα, παρά στη δική του…
Το μωρό μας…
Από τον τρίτο μήνα και μετά το πρόγραμμα του μωρού μας, λογικά, έχει μπει σε τάξη. Τώρα πια τρώει και κοιμάται συγκεκριμένες ώρες, ενώ ο χρόνος του βραδινού ύπνου έχει αρχίσει να αυξάνεται (αργά, αλλά σταθερά). Έχει αρχίσει να μας παρατηρεί όλο και περισσότερο - όχι μόνο εμάς, αλλά τα πάντα γύρω του. Αν και μικρό, βαριέται εύκολα, οπότε θέλει συχνά αγκαλίτσες, παιχνιδάκια και συχνή αλλαγή παραστάσεων. Πολύχρωμα παιχνιδάκια και μικρά άθραυστα καθρεφτάκια μέσα από τα οποία θα μπορεί να δει και το δικό του προσωπάκι, αλλά και αντικείμενα τα οποία μπορεί πλέον να κρατήσει στα μικροσκοπικά χεράκια του (π.χ. κουδουνίστρες, μαλακά κουκλάκια, κ.λπ.) είναι τώρα κάποια από τα αγαπημένα του παιχνίδια. Τα πιο αγαπημένα του όμως παραμένουν δύο: Η μαμά και ο μπαμπάς!
Η συμβουλή μας: Από αυτή την ηλικία και μετά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ένα πράγμα: Το μωρό μας αναπτύσσεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς και το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις κινήσεις του. Επειδή δεν μπορούμε να προβλέψουμε πότε ακριβώς θα σηκώσει το κεφαλάκι του ή θα στηρίξει τα χεράκια του (κάτι το οποίο θα γίνει μέσα σε αυτό το διάστημα), αλλά ούτε γνωρίζουμε πότε θα καταφέρει να αλλάξει πλευρό, δεν το αφήνουμε ποτέ -μα ποτέ- μόνο του στην αλλαξιέρα, στο κρεβάτι μας, στο τραπέζι ή οπουδήποτε αλλού απ’ όπου θα μπορούσε να πέσει και να χτυπήσει!
Μάρθα Αγγελοπούλου
Με τη συνεργασία της ψυχολόγου Ειρήνης Μπίρμπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου