Ο χώρος του παιδικού σταθμού υπάρχει από τη στιγμή κατά την οποία η εξέλιξη της κοινωνίας δημιούργησε άλλες μορφές διαβίωση και ύπαρξης του ανθρώπου. Από την στιγμή κατά την οποία οι κοινωνικές ανάγκες οδήγησαν μαζικά τη γυναίκα στον χώρο της εργασίας. Με αυτό τον τρόπο η κοινωνική ανάπτυξη άλλαξε την ισορροπία μέσα στην οικογένεια και άλλαξε και την λειτουργία της.
Όταν οι γυναίκες δεν δούλευαν, ο παιδικός σταθμός δεν αποτελούσε κομμάτι του σχεδιασμού της εθνικής εκπαίδευσης. Τότε τα παιδιά πηγαίναν στο σχολείο στα έξη, ή τα εφτά τους χρόνια, όμως όπως και τώρα, έτσι και τότε η αναγκαιότητα του παιδιού να έλθει σε επαφή με άλλα παιδιά μέσω του παιχνιδιού, ήταν άκρως σημαντική στα πλαίσια της αυτονόμησης του από την οικογένεια. Αυτή η λειτουργία, λοιπόν, τότε εκπληρωνόταν στο οριοθετημένο χώρο της γειτονιάς. Μέσα στα όριά της το παιδί θα συναντούσε τα άλλα παιδιά, σε χώρους τους οποίους δεν είχε καλύψει η οικιστική δόμηση, στις αλάνες, όπως λέγαμε παλιά
Άρα ο παιδικός σταθμός σήμερα είναι η εξέλιξη της γειτονιάς ή της αλάνας. Δεν είναι μόνο μια αναγκαιότητα, η οποία διαμορφώνεται λόγω της απουσίας των γονέων, αλλά διαμορφώνεται περισσότερο από την ανάγκη του παιδιού να έρθει σε επαφή με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Είναι ένα καινούργιο στάδιο στη σχέση του γονέα με το παιδί.
Μετά τη γέννηση, ο παιδικός σταθμός είναι η δεύτερη σοβαρή προσπάθεια αποχωρισμού του παιδιού από την οικογένεια. Προσπάθεια οργανική, φυσική, ψυχολογική η οποία αφορά τόσο το παιδί όσο και το γονέα. Και οι δύο πρέπει να κερδίσουν την αυτονομία τους από τα καινούργια όρια. Η αναγκαιότητα του παιδικού σταθμού γεννιέται από την ανάγκη της αυτονόμισης και των δύο. Σήμερα ο παιδικός σταθμός, αυτόν ακριβώς το ρόλο παίζει.
Δεν πάμε λοιπόν, το παιδί μας στον παιδικός σταθμό, διότι δεν έχουμε απλά χρόνο, αλλά διότι είναι αναγκαίο για την ομαλή ψυχοκοινωνική του και ψυχοκοινωνική μας εξέλιξη.
Λάμπρος Κερεντζής, Ψυχολόγος - Ψυχοπαιδαγωγός, Οικογενειακός Θεραπευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου