Πολλοί από εμάς θυμόμαστε αμυδρά τους εαυτούς μας στο κατώφλι του νηπιαγωγείου, αναποφάσιστους για το αν θα πρέπει να κάνουμε το "μεγάλο βήμα", όπως τότε θεωρούσαμε και να περάσουμε σε έναν χώρο πρωτόγνωρο για μας ως παιδιά. Μέχρι τότε οι περισσότεροι απολαμβάναμε τη σιγουριά και την ασφάλεια του σπιτιού μας παρέα με κάποιον παππού, γιαγιά, συγγενικό πρόσωπο ή ακόμη και της μητέρας μας.
Η οικογένεια, όμως, ως θεσμός άλλαξε στο πέρασμα του χρόνου και μεταλλάχθηκε από πατριαρχική ή εκτεταμένη σε πυρηνική, ενίοτε και σε μονογονεϊκή. Σε άλλες περιπτώσεις η γυναίκα που παλιότερα είχε αναλάβει το νοικοκυριό και μέσα από το γονεϊκό της ρόλο τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, χειραφετήθηκε και οδηγήθηκε στην αγορά εργασίας.
Οι νέοι γονείς έρχονται τώρα αντιμέτωποι με ένα μεγάλο δίλημμα, ιδίως όταν πρόκειται για παιδιά προσχολικής, βρεφικής ή πρώτης σχολικής ηλικίας. Δίλημμα αποχωρισμού βέβαιο, προς ποια κατεύθυνση αμφίβολο.
Ποια θα ήταν η σοφότερη επιλογή; "φύλαξη του παιδιού μου στο σπίτι ή ενσωμάτωση σε κάποιο παιδικό σταθμό;"
Σίγουρα η φύλαξη στο σπίτι δεν εγκυμονεί κινδύνους και περαιτέρω ταλαιπωρίες κατά μια έννοια σκέφτονται τα νέα ζευγάρια. Η φοίτηση ενός βρέφους ή νηπίου σε ένα βρεφονηπιακό σταθμό απαιτεί κάποιο χρόνο προσαρμογής, αλλά και χρόνο από το ίδιο το ζευγάρι ή γονέα ώστε να επιλεχθεί ο καλύτερος για τις δεδομένες συνθήκες χώρος φιλοξενίας. Αξίζει, λοιπόν, να βρεθεί ένας γονέας σε αυτήν τη διαδικασία; Υπερτερούν τα οφέλη που θα προκύψουν από την ενσωμάτωση του μικρού παιδιού στον παιδικό σταθμό;
Αρχικά ας σκεφτούμε πως ένα παιδί αργά ή γρήγορα θα απομακρυνθεί από το άκρως οικείο του περιβάλλον, δηλαδή, την οικογένειά του. Όταν αυτό συμβαίνει νωρίς στη ζωή του και ομαλά, με ήπια προσαρμογή, τότε η ανάμνηση του πρώτου σχολικού περιβάλλοντος μόνο θετική νοσταλγία μπορεί να προκαλέσει αργότερα.
Ασύγκριτη είναι, επίσης, η κοινωνικοποίηση που προσφέρει η συναναστροφή με συνομιλήκους σε καθημερινή συχνότητα, ειδικά σε μοναχοπαίδια. Σαφώς, ένα κατάλληλο σχολικό πλαίσιο αποτελεί αρωγό αναφορικά με τη γλώσσα και τη λεκτική ωριμότητα ενός παιδιού.
Επίσης, σε ό,τι αφορά στη λεγόμενη κοινωνικοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών προσχολικής ηλικίας καταλυτικό ρόλο παίζει η συνύπαρξη στον ίδιο χώρο με παιδιά που νιώθουν παρόμοια πράγματα ή μαθαίνουν την ίδια χρονική περίοδο να μοιράζονται ή να συνεργάζονται για παράδειγμα. Ο παιδικός σταθμός, ακόμη, "ευθύνεται" για ατέλειωτες ώρες παιγνιδιού, καλλιτεχνίας, μουσικής, χορού, αλλά και γενικότερα "παιδικής έκφρασης".
Βασικό πλεονέκτημα του παιδικού σταθμού είναι και η συναναστροφή μεταξύ των γονέων, αλλά και η δυνατότητα να ανταλλάσσουν απόψεις σε πιθανές συναντήσεις γονέων του σταθμού ή και ιδιωτικά, όταν και εφόσον θελήσουν να γνωριστούν καλύτερα.
Γενικότερα, η διαπαιδαγώγηση που προσφέρει το πρώτο σχολικό πλαίσιο είναι αδιαπραγμάτευτη. Κάποιοι, μάλιστα, είναι κατηγορηματικοί πως η προσχολική αγωγή είναι υπεύθυνη για τη μετέπειτα ακαδημαϊκή καριέρα ενός παιδιού.
Βέβαια, οι γονείς και κυρίως το παιδί μόνο με έναν τρόπο μπορούν να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα που επιτάσσει το παιδί να είναι μαθητής/τρια σε ένα σχολικό πλαίσιο. Πρέπει, λοιπόν, οι γονείς να είναι βέβαιοι για την εγκυρότητα της επιλογής τους- πράγμα στο οποίο θα βοηθήσει ο χώρος και οι άνθρωποι που απαρτίζουν τη μονάδα.
Ένας παιδικός σταθμός για να επιλεχθεί πρέπει να πληρεί υψηλά κριτήρια για τους γονείς, αλλά πρέπει και οι ίδιοι να δείξουν εμπιστοσύνη στο έργο των παιδαγωγών και γενικά του προσωπικού του χώρου. Όταν οι γονείς νιώθουν ασφαλείς με την επιλογή τους τότε η ζυγαριά ανάμεσα στα δύο αντίβαρα "σπίτι" ή "Παιδικός Σταθμός" γέρνει σαφώς προς το δεύτερο.
Βαλεντίνα Δημητρακοπούλου, Παιδαγωγός ΒSc Πανεπιστημίου Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου