"Ο 4,5 μηνών μπέμπης μου είναι πολύ γκρινιάρης. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να καταλάβω τι του φταίει και γκρινιάζει. Τα δοντάκια του, η κοιλίτσα του ή μήπως θέλει αγκαλιά. Επειδή φοβάμαι μην καλομάθει με την αγκαλιά, τον αφήνω να κλάψει και τον σηκώνω μόνο όταν φτάσει στο… αμήν. Υπάρχει κίνδυνος να πάει κάτι με το κλάμα; Φυσικά όταν κλαίει είμαι δίπλα του και τον παρακολουθώ και του μιλώ για να τον ηρεμήσω, αλλά μάταια…"
Τα μωρά μιλούν με το κλάμα τους. Όταν νυστάζουν, όταν πεινάνε, όταν πονάνε, όταν θέλουν προσοχή, αλλά και όταν θέλουν άλλαγμα. Για τα σημαντικά και τα ασήμαντα, κλαίνε. Κάποια είναι πιο επιρρεπή σ’ αυτήν την αρκετά ενοχλητική για τα αυτιά των γονέων συνήθεια. Αυτός ήταν εξ αρχής κι ο λόγος που εφευρέθηκε η πιπίλα.Από το κλάμα τα μωρά δεν παθαίνουν κάτι, πρέπει όμως να διερευνήσουμε το αίτιο του κλάματος και να βεβαιωθούμε πως δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό. Μπορεί κάποιος όντως να αφήσει το παιδί να κλαίει μέχρι να αποκάμει και να κοιμηθεί από εξάντληση, χωρίς να πάθει κάτι οργανικό.
Υπάρχουν, όμως, μελέτες που λένε πως κάποια μωρά βιώνουν αίσθημα εγκατάλειψης, ήδη από την τρυφερή αυτή ηλικία, όταν τα αφήνεις να κλαίνε αβοήθητα. Πρέπει, λοιπόν, να βρει κανείς τη χρυσή τομή ανάμεσα στο να μην κακομάθει το σπλάχνο του σε πολλές αγκαλιές και στο να το αφήνει να κλαίει με τις ώρες, νιώθοντας μοναξιά και απόρριψη.
Μην ξεχνάτε το εξής: το μωράκι σας μονάχα σήμερα είναι τόσο μικρό. Αύριο θα είναι ήδη 20 - 30 γραμμάρια μεγαλύτερο! Μήπως, λοιπόν, να παρέχουμε άφθονες αγκαλιές για να μην χάνουμε τις στιγμές; Εσείς ξέρετε…
Ευθυμία Καλαμπούκα, Παιδίατρος - Παιδοπνευμονολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου