Λειτουργεί ένας γονιός άραγε με τα παιδιά του όπως θα ήθελε να λειτουργεί ή απλά μεταφέρει ότι του έχουν μάθει να κάνει; Ο ρόλος του ως γονέα είναι αυτό που τον εκφράζει ή δέχεται μια αφόρητη πίεση από πολλές πλευρές, προσπαθώντας να ανταποκριθεί με τρόπους που έχουν βγει από ένα εγχειρίδιο;
Είτε αυτό το εγχειρίδιο του το έχει παράσχει η κοινωνία, είτε οι δικοί του γονείς κάποτε. Σε έναν ιδιαίτερα ατελή κόσμο όπως είναι αυτός των "μεγάλων", λειτουργούμε με τα παιδιά σαν να είμαστε εμείς οι τέλειοι και πρέπει με κάθε τρόπο να μεταβιβάσουμε αυτή την τελειότητα στα παιδιά μας.
Και στην προσπάθεια αυτή δεν δεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας.Κι όμως... ξεχνάμε το βασικότερο συστατικό της επιτυχίας. Ότι το παιδί μας είναι μοναδικό και δεν μοιάζει με κανένα άλλο παιδί σε αυτόν τον κόσμο και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίζουμε.
Ανοίγουμε βιβλία, ανατρέχουμε στους τρόπους με τους οποίους εμείς μεγαλώσαμε, αφουγκραζόμαστε τις επιταγές της κοινωνίας για το πως πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά μας και τελικά ξεχνάμε το σημαντικότερο. Να αφουγκραστούμε το ίδιο το παιδί και να το προσεγγίσουμε, όχι απλά με τη διάθεση να του διδάξουμε το σωστό, αλλά να το καταλάβουμε, πάνω και πέρα απ' όλα.
Γιατί το σωστό και το λάθος επιδέχονται πολλών ερμηνειών, ανάλογα με την οπτική γωνία που τα κοιτά κανείς. Άρα για ποιο σωστό μιλάμε τελικά; Και τι είναι πιο λάθος από το να πιέζουμε το παιδί να ανταποκριθεί σε μια εικόνα και σε μια αλήθεια που μπορεί να μην του ταιριάζει; Και ακόμη περισσότερο, όταν είναι μια αλήθεια την οποία και εμείς οι ίδιοι ως γονείς τη μεταφέρουμε αβασάνιστα, χωρίς καν να είμαστε σίγουροι ότι είναι δική μας.
Μπαίνουμε τελικά σε έναν ρόλο γονιού, τυποποιημένο, σχεδόν βιομηχανοποιημένο και με αυτόν τον τρόπο, ούτε εμείς είμαστε ευτυχισμένοι, ούτε και το παιδί. Και μέσα από τη δυσφορία μας, αυτό που δεν αντέχουμε, δεν είναι ο γονεϊκός ρόλος, αλλά ο τυποποιημένος ρόλος. Και μετά έρχονται οι ενοχές. Γιατί νοιώθουμε ανεπαρκείς νομίζοντας ότι δε μπορούμε να ανταποκριθούμε ως γονείς, αλλά ίσως η αλήθεια να βρίσκεται αλλού.
Ίσως αυτό που δε μπορούμε να αντέξουμε να είναι η ασυνείδητη αίσθηση ότι μεταφέρουμε στο παιδί μια αλήθεια που δεν είναι καν δική μας. Και αυτό που βιώνουμε δεν είναι η ομορφιά μιας σχέσης που εξελίσσεται δυναμικά και κάθε δευτερόλεπτο, αλλά η ασχήμια μιας μηχανικής σχέσης που είναι καταδικασμένη να λειτουργεί διεκπεραιωτικά και χωρίς συναίσθημα.
Χρήστος Κακουλίδης, Ψυχίατρος
www.e-psychology.gr
Γιατί το σωστό και το λάθος επιδέχονται πολλών ερμηνειών, ανάλογα με την οπτική γωνία που τα κοιτά κανείς. Άρα για ποιο σωστό μιλάμε τελικά; Και τι είναι πιο λάθος από το να πιέζουμε το παιδί να ανταποκριθεί σε μια εικόνα και σε μια αλήθεια που μπορεί να μην του ταιριάζει; Και ακόμη περισσότερο, όταν είναι μια αλήθεια την οποία και εμείς οι ίδιοι ως γονείς τη μεταφέρουμε αβασάνιστα, χωρίς καν να είμαστε σίγουροι ότι είναι δική μας.
Μπαίνουμε τελικά σε έναν ρόλο γονιού, τυποποιημένο, σχεδόν βιομηχανοποιημένο και με αυτόν τον τρόπο, ούτε εμείς είμαστε ευτυχισμένοι, ούτε και το παιδί. Και μέσα από τη δυσφορία μας, αυτό που δεν αντέχουμε, δεν είναι ο γονεϊκός ρόλος, αλλά ο τυποποιημένος ρόλος. Και μετά έρχονται οι ενοχές. Γιατί νοιώθουμε ανεπαρκείς νομίζοντας ότι δε μπορούμε να ανταποκριθούμε ως γονείς, αλλά ίσως η αλήθεια να βρίσκεται αλλού.
Ίσως αυτό που δε μπορούμε να αντέξουμε να είναι η ασυνείδητη αίσθηση ότι μεταφέρουμε στο παιδί μια αλήθεια που δεν είναι καν δική μας. Και αυτό που βιώνουμε δεν είναι η ομορφιά μιας σχέσης που εξελίσσεται δυναμικά και κάθε δευτερόλεπτο, αλλά η ασχήμια μιας μηχανικής σχέσης που είναι καταδικασμένη να λειτουργεί διεκπεραιωτικά και χωρίς συναίσθημα.
Χρήστος Κακουλίδης, Ψυχίατρος
www.e-psychology.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου