Θεομητορική εορτή, κατά την οποία η Χριστιανική Εκκλησία τιμά κάθε χρόνο στις 8 Σεπτεμβρίου (21 Σεπτεμβρίου για τους παλαιοημερολογίτες) "το γενέθλιον της υπεραγίας δεσποίνης ημών Θεοτόκου", τη γέννηση, δηλαδή, της Μαριάμ (Μαρίας), της μητέρας του Ιησού Χριστού. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν ο Παναγιώτης, η Μαρία, ο Μαριανός, η Μαριανή, η Δέσποινα, ο Τσαμπίκος και η Τσαμπίκα. Πολλοί ναοί ανά την Ελλάδα είναι αφιερωμένοι στο Γενέθλιον της Θεοτόκου.
Είναι γνωστό ότι τα τέσσερα Ευαγγέλια δεν παρέχουν πληροφορίες για την καταγωγή και τη γέννηση της Θεοτόκου. Τις σχετικές πληροφορίες τις αντλούμε από το απόκρυφο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου (2ος αιώνας), σύμφωνα με το οποίο η Θεοτόκος γεννήθηκε στα Ιεροσόλυμα με θαυματουργικό τρόπο από μια ενάρετη γηραιά γυναίκα, ονόματι Άννα (εξελληνισμένος τύπος του εβραϊκού Χάνα = εύνοια, χάρη), μετά από επίμονες δεήσεις προς τον Θεό, αυτής και του συζύγου της Ιωακείμ. Η Άννα ήταν στείρα και συνεπώς άτεκνη, γεγονός που εθεωρείτο ντροπή στην ιουδαϊκή κοινωνία της εποχής της.
Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ήταν γνωστές παρόμοιες διηγήσεις για τη γέννηση της Παναγίας και από το απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ψευδο-Ματθαίου. Μετά την καταδίκη από την 3η Οικουμενική Σύνοδο της Εφέσου (431) της αίρεσης του Νεστοριανισμού, η οποία απέρριπτε, μεταξύ άλλων, το όνομα και τη συμμετοχή της Θεοτόκου στο σωτηριώδες έργο του Χριστού, οι διηγήσεις αυτές άρχισαν να ενσωματώνονται στη λατρεία της Εκκλησίας με τη μορφή των θεομητορικών εορτών.
Η γιορτή της γέννησης της Θεοτόκου καθιερώθηκε για πρώτη φορά στα τέλη του 5ου αιώνα ή στις αρχές του 6ου αιώνα στα Ιεροσόλυμα και από εκεί διαδόθηκε σε όλη τη χριστιανική Ανατολή. Η εισαγωγή της στη Ρώμη έγινε στα τέλη του 7ου αιώνα από Έλληνες μοναχούς που κατέφυγαν στην Ιταλία μετά τους διωγμούς των Αράβων. Πρώτος ο πάπας Σέργιος Α' (687-701) την καθιέρωσε ως επίσημη γιορτή και την περιέλαβε μαζί με άλλες θεομητορικές εορτές στο εορτολόγιο της Δυτικής Εκκλησίας. Τον 11ο αιώνα η γιορτή της γέννησης της Θεοτόκου είχε επικρατήσει σε ολόκληρη τη Χριστιανοσύνη.
Η γιορτή κατέχει σημαντική θέση στην υμνογραφία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας. Εξέχοντες υμνογράφοι (Σέργιος και Στέφανος Αγιοπολίτες, Γερμανός Α' Κωνσταντινουπόλεως, Ρωμανός ο Μελωδός, Ιωσήφ Υμνογράφος) έχουν γράψει ιδιόμελα, κανόνες και κοντάκια, που ψάλλονται κατά την ημέρα της γιορτής. Παράλληλα, οι διηγήσεις για τη γέννηση της Θεοτόκου έχουν καταλάβει εξέχουσα θέση στην εκκλησιαστική ζωγραφική. Εικόνες εκλεκτής τέχνης βρίσκονται στο Άγιο Όρος, στον Μυστρά και την Κρήτη, ενώ αξιολογότατα μωσαϊκά υπάρχουν στη Μονή του Δαφνίου (Αθήνα) και στο τζαμί Καχριέ στην Κωνσταντινούπολη.
Στη Ρόδο οι ιστορίες που ακούγονται περισσότερο αφορούν άτεκνες γυναίκες που οι γιατροί τις είχαν διαβεβαιώσει πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα να γίνουν μητέρες και όμως σήμερα κρατούν στην αγκαλιά τους ένα παιδί. Αν ρωτήσεις πώς, θα σου απαντήσουν ότι η Παναγιά η Τσαμπίκα έκανε και πάλι το θαύμα της!
Μισή ώρα μακριά από την πόλη της Ρόδου υψώνεται το μοναστήρι Της. Για να φτάσεις να προσκυνήσεις τη θαυματουργή εικόνα πρέπει να ανέβεις περίπου τριακόσια σκαλιά. Είναι τοποθετημένο πάνω σε ένα αρκετά ψηλό λόφο, γι’ αυτό και οι ντόπιοι το ονομάζουν "Τσαμπίκα η ψηλή". Το εκκλησάκι χτίστηκε εκεί διότι, σύμφωνα με την παράδοση, ένας βοσκός είχε δει μια φλόγα (τσάμπα, εξ ου και το "Τσαμπίκα") σε εκείνο το σημείο και πήγε να δει από κοντά τι συνέβαινε. Με μεγάλη του έκπληξη αντίκρισε την εικόνα της Παναγίας. Έτσι έχτισε το λιλιπούτειο εκκλησάκι που σώζεται μέχρι σήμερα προς τιμήν της χάρης Της. Μεταγενέστερα χτίστηκε και μια μεγαλύτερη εκκλησία, δίπλα στον κεντρικό δρόμο της περιοχής. Σε αυτήν η πρόσβαση είναι πιο εύκολη. Κάθε χρόνο σαν σήμερα, 8 Σεπτεμβρίου, οπότε γιορτάζει η Παναγία Τσαμπίκα, οι δύο εκκλησίες... βουλιάζουν από πιστούς που καταφθάνουν για να ανάψουν ένα κερί στη χάρη Της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου