Πάρα πολλά παιδιά φοβούνται το σκοτάδι και αυτό δημιουργεί προβλήματα στον βραδινό ύπνο. Πώς, όμως, συμβαίνει να παρουσιάζουν τα παιδιά αυτούς τους φόβους; H απάντηση είναι ότι κατά κανόνα οι γονείς -χωρίς βέβαια να το καταλαβαίνουν -είναι αυτοί που ευθύνονται για τους φόβους του παιδιού.
Πρώτον, οι ίδιοι οι γονείς μπορεί με τη συμπεριφορά τους να μάθουν το παιδί από πολύ νωρίς στη ζωή του να φοβάται το σκοτάδι. Το να μείνει το νεογέννητο μόνο του στο σκοτάδι δεν αποτελεί για αυτό δυσάρεστη εμπειρία. Αργά ή γρήγορα όμως, όταν έχει κάποιο κοιλόπονο, όταν είναι τρομαγμένο από κάποιο όνειρο, όταν νιώθει έντονη πείνα, όταν κρυώνει, αλλά και όταν έχει άθλια "βραχεί" και "λερωθεί" επάνω του θα κλάψει.
Θα το ακούσει, λοιπόν, η μητέρα και θα πάει να το βοηθήσει. Μπαίνοντας όμως στο δωμάτιο ανάβει το φως και αρχίζει να το παρηγορεί και να το καθησυχάζει. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι πιο χαρακτηριστική περίπτωση κλασικής συνεξάρτησης, όπου το σκοτάδι συνδέεται με τη δυσάρεστη κατάσταση (πείνα, κρύο, τρομακτικός εφιάλτης, λέρωμα) και το φως με τη θετική ενίσχυση (ο ερχομός και η παρουσία της παρηγορητικής, στοργικής μητέρας);
Θα ήταν προτιμότερο να μπει η μητέρα στο δωμάτιο χωρίς να ανάψει το φως, να μιλήσει στο παιδί της, να το κάνει να νιώσει σιγουριά μέχρι να ξεπεράσει το πρόβλημα και μετά αν παραστεί ανάγκη, να ανάψει το φως για να φροντίσει το συγκεκριμένο πρόβλημα του παιδιού.
Αυτή η ακολουθία των γεγονότων θα απέτρεπε τη δημιουργία άμεσης και σταθερής συνεξάρτησης ανάμεσα στην άφιξη και την παρουσία της μητέρας και στο αναμμένο φως.
Δεύτερον, αν το παιδί έχει ήδη μάθει να φοβάται το σκοτάδι, επειδή άκουσε τρομακτικές ιστορίες από συνομήλικους του για φαντάσματα και ληστές, μπορεί οι παρεμβάσεις να είναι εντελώς ατελέσφορες, όπως π.χ. οι τιμωρίες. Δεν είναι δυνατόν με τις απειλές και τις τιμωρίες να διώξουμε τους φόβους του παιδιού. Το μόνο που ίσως καταφέρουμε είναι να κάνουμε το παιδί να υποταχθεί πλήρως στις εντολές μας, αλλά στο εξής να μας κρύβει τους φόβους του.
Το τίμημα αυτής της τακτικής είναι να χάσει το παιδί την εμπιστοσύνη του στους γονείς και να παρουσιάσει καινούργια συμπτώματα, πέρα από τον καταπιεσμένο φόβο του.
Ντέμη Κληρονόμου, Παιδαγωγός - Σύμβουλος γονέων
www.facebook.com/demyklironomou
dklironomou@gmail.com
Θα ήταν προτιμότερο να μπει η μητέρα στο δωμάτιο χωρίς να ανάψει το φως, να μιλήσει στο παιδί της, να το κάνει να νιώσει σιγουριά μέχρι να ξεπεράσει το πρόβλημα και μετά αν παραστεί ανάγκη, να ανάψει το φως για να φροντίσει το συγκεκριμένο πρόβλημα του παιδιού.
Αυτή η ακολουθία των γεγονότων θα απέτρεπε τη δημιουργία άμεσης και σταθερής συνεξάρτησης ανάμεσα στην άφιξη και την παρουσία της μητέρας και στο αναμμένο φως.
Δεύτερον, αν το παιδί έχει ήδη μάθει να φοβάται το σκοτάδι, επειδή άκουσε τρομακτικές ιστορίες από συνομήλικους του για φαντάσματα και ληστές, μπορεί οι παρεμβάσεις να είναι εντελώς ατελέσφορες, όπως π.χ. οι τιμωρίες. Δεν είναι δυνατόν με τις απειλές και τις τιμωρίες να διώξουμε τους φόβους του παιδιού. Το μόνο που ίσως καταφέρουμε είναι να κάνουμε το παιδί να υποταχθεί πλήρως στις εντολές μας, αλλά στο εξής να μας κρύβει τους φόβους του.
Το τίμημα αυτής της τακτικής είναι να χάσει το παιδί την εμπιστοσύνη του στους γονείς και να παρουσιάσει καινούργια συμπτώματα, πέρα από τον καταπιεσμένο φόβο του.
Ντέμη Κληρονόμου, Παιδαγωγός - Σύμβουλος γονέων
www.facebook.com/demyklironomou
dklironomou@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου