Η προετοιμασία ξεκινά όταν η εγκυμοσύνη αρχίζει να γίνεται εμφανής. Εξηγούμε στο παιδί σύντομα και με απλά λόγια ότι ένα μωρό μεγαλώνει στην κοιλίτσα της μαμάς και θα είναι το καινούριο αδελφάκι του. Γι' αυτό και η κοιλίτσα της μαμάς φουσκώνει. Δεν περιμένουμε να δείξει χαρά ή ενθουσιασμό, ούτε να το αποδεχτεί. Απλά ενημερώνουμε γιατί αλλάζει το σώμα της μαμάς. Μπορούμε να δείξουμε φωτογραφίες της πρώτης εγκυμοσύνης και να του πούμε ότι και εκείνο κάποτε ήταν στην κοιλίτσα της.
Αν πρόκειται τα δύο παιδιά να μείνουν στο ίδιο δωμάτιο ή αν το μεγαλύτερο θα αλλάξει δωμάτιο ή κρεβάτι, είναι σημαντικό αυτές οι δουλειές να γίνουν 3 μήνες τουλάχιστον πριν τη γέννηση του μωρού. Πάλι ενημερώνουμε το παιδί. Δείχνουμε κατανόηση και αποδεχόμαστε τη δυσαρέσκειά του. Του επιτρέπουμε να εκφράσει θυμό, αν υπάρχει και το καθησυχάζουμε. Δεν το δωροδοκούμε για να δεχτεί τις αλλαγές. Επίσης, αν θέλουμε το πρώτο παιδί να βγάλει την πάνα, το κάνουμε πολύ νωρίτερα από τη γέννηση ή πολύ αργότερα.
Καθώς πλησιάζει η ώρα του τοκετού, εξηγούμε στο παιδί τη διαδικασία. Του λέμε ότι η μαμά θα πάει για λίγες μέρες στο νοσοκομείο. Το ενημερώνουμε αν θα μείνει με τον μπαμπά, με τη γιαγιά και τον παππού ή με άλλους συγγενείς.
Το πληροφορούμε ότι η μαμά θα γυρίσει στο σπίτι και θα φέρει μαζί της και το μωρό. Δεν του δημιουργούμε προσδοκίες λέγοντάς του ότι θα έχει ένα καινούριο αδελφάκι με το οποίο θα μπορεί να παίζει. Δεν θα μπορεί να παίζει μαζί του και θα απογοητευτεί γιατί άλλο θα περιμένει και άλλο θα δει. Και πάλι του δείχνουμε φωτογραφίες από τη δική του βρεφική ηλικία για να καταλάβει πώς θα είναι το μωρό.
Όταν η μαμά επιστρέψει με το νεογέννητο στο σπίτι, είναι σημαντικό να γυρίσει και το πρώτο παιδί. Όσο δύσκολο κι αν είναι για τους γονείς, πρέπει να βρεθούν όλοι κάτω από την ίδια στέγη για να συνηθίσουν την καινούρια κατάσταση, να προσαρμοστούν και να βρουν τους ρυθμούς τους.
Μπορούμε να βάλουμε το μεγαλύτερο παιδί να συμμετέχει στη φροντίδα του μωρού, ανάλογα με την ηλικία του και αν το θέλει. Δεν το αναγκάζουμε λέγοντας ότι είναι μεγάλο πια και πρέπει να βοηθά τη μαμά, ούτε παραμελούμε τις ανάγκες του για αγκαλιά και προσοχή πάλι με τη δικαιολογία ότι είναι μεγάλο και δεν τα χρειάζεται.
Όταν το παιδί έχει επιθετική συμπεριφορά προς το μωρό, προσπαθούμε να επιβάλουμε κανόνες γενικά γι' αυτή τη συμπεριφορά και όχι μόνο όσον αφορά στο μωρό. Αν το χτυπά, θυμίζουμε ότι δεν χτυπάμε γενικά και επιβάλλουμε συνέπειες. Δεν λέμε ότι δεν χτυπάμε το μωρό, γιατί έτσι υπονοούμε ότι μπορούμε να χτυπάμε όλους τους άλλους.
Όταν το μωρό κοιμάται και το ξυπνά πειράζοντάς το ή κάνοντας φασαρία, επιβάλλουμε συνέπειες γιατί δεν είναι ευγενικό να ξυπνάμε τους άλλους, όχι μόνο το μωρό.
Όσον αφορά δηλαδή στους κανόνες και τις συνέπειες, συμπεριφερόμαστε στο παιδί όπως και πριν. Έτσι, σιγά - σιγά αντιλαμβάνεται ότι δεν φταίει το μωρό που του επιβλήθηκε μια συνέπεια, αλλά το γεγονός ότι π.χ. κλώτσησε, δεν μας νοιάζει ποιον.
Αν το πρώτο παιδί είναι μεγάλο, είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιήσει φράσεις όπως, "δεν μ' αγαπάτε πια" ή "αγαπάτε το μωρό πιο πολύ". Αυτό δεν πρέπει να δημιουργεί ενοχές στους γονείς γιατί ξέρουν ότι δεν είναι αλήθεια.
Γενικά, χρειάζεται υπομονή και χρόνο. Και μόνο οι γονείς μπορούν να τα δώσουν και τα δύο. Το πρώτο παιδί δεν θα προσαρμοστεί από μόνο του. Κάποια παιδιά χρειάζονται 6 - 12 μήνες να προσαρμοστούν και να καταλάβουν, ότι αυτή είναι μια μόνιμη κατάσταση και δεν αλλάζει.
Φανή Λούγκλου, Κλινική Παιδοψυχολόγος, ΜΑ
Ατσική, Λήμνος. Τηλ.: 22540 31135, 6973 401177
fanilougklou@hotmail.com
trelamenoigoneisanisixapaidia.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου