Εξηγούμε στα παιδιά ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κακοί, ότι οι περισσότεροι έχουν καλές διαθέσεις απέναντί μας. Εντούτοις, επειδή δεν είναι εύκολο πάντα να ξέρουμε τις διαθέσεις των άλλων και πολλές φορές μας ξεγελούν, πρέπει να γνωρίζουμε πώς να τα προστατεύσουμε. Τους εξηγούμε τους κινδύνους, ενισχύοντας παράλληλα την αυτοπεποίθησή τους, ούτως ώστε να μειώσουμε τα επίπεδα άγχους που θα τους προκαλέσει αυτή η συζήτηση.
Δεν αφηγούμαστε ιστορίες τρόμου για να μην τα πανικοβάλουμε, αλλά εξηγούμε ήρεμα και με απαλό τόνο φωνής τους κινδύνους. Ειδάλλως, το παιδί θα εστιάσει στον φόβο, στον πανικό μας και όχι στο πώς να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο.
Εξηγούμε στο παιδί μας τι σημαίνει άγνωστος και τι γνωστός.
Εξηγούμε στο παιδί μας ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί για τους αγνώστους, όταν τηρεί ορισμένους κανόνες.
Εξηγούμε στο παιδί ότι μπορεί να πλησιάζει κάποιον άγνωστο μόνο όταν έχει δίπλα του κάποιο οικείο του και έμπιστο ενήλικο άτομο.
Ονοματίζουμε στο παιδί μας άτομα που είμαστε βέβαιοι ότι μπορεί να τους έχει εμπιστοσύνη και να ανατρέξει σε αυτά ανά πάσα στιγμή. Εμείς μόνο ξέρουμε ποια άτομα μπορεί να εμπιστεύεται απόλυτα το παιδί μας. Εμείς θέτουμε όρια εμπιστοσύνης.
Εξηγούμε στο παιδί μας ότι πρέπει πάντα να ρωτάει τον ενήλικο που τον συνοδεύει αν μπορεί να αφήσει τον ενήλικο να τον πλησιάσει, να του μιλήσει ή να του δώσει κάτι.
Εάν το παιδί μας είναι αρκετά μεγάλο, μπορεί να πλησιάσει έναν άγνωστο, εάν είναι απαραίτητο, μόνο σε μέρη με πολύ κόσμο, που θα μπορέσει να τον ακούσει ή να τον βοηθήσει αν χρειαστεί.
Μαθαίνουμε στο παιδί τον δρόμο για την αστυνομία ή το νοσοκομείο και εξηγούμε ότι μπορεί να απευθυνθεί για βοήθεια όταν χρειαστεί.
Μαθαίνουμε σημεία στους δρόμους που κινείται το παιδί, όπως καταστήματα κ.λπ., όπου μπορεί να ανατρέξει για βοήθεια όταν είναι επείγον.
Εξηγούμε στο παιδί ότι πρέπει να μας ενημερώνει πάντα για το πού και με ποιόν θα είναι.
Τονίζουμε στο παιδί ότι δεν πρέπει να απαντά σε τηλεφωνήματα αγνώστων ή να συνομιλεί με αγνώστους στο διαδίκτυο.
Σε περίπτωση όπου το κυνηγά ένας άγνωστος σε τόπο όπου δεν υπάρχει κανείς, προτείνεται να αρχίσει να χτυπά αυτοκίνητα μέχρι να ακουστεί συναγερμός και να μαζευτεί κόσμος. Μπορεί επίσης, να χτυπήσει τα κουδούνια των σπιτιών που είναι στο δρόμο του.
Εξηγούμε ότι κανείς δεν μπορεί να έχει σωματική ή λεκτική επαφή μαζί του, χωρίς τη συγκατάθεσή του.
Το μαθαίνουμε να μην υποκύπτει σε δωροδοκίες.
Να μην ανέχεται λόγια, καταστάσεις και ανθρώπους που το κάνουν να νιώθει άβολα.
Το μαθαίνουμε πώς να προστατεύεται από προσβολές.
Του μαθαίνουμε από μικρή ηλικία πληροφορίες για τον τόπο κατοικίας του, για τους γονείς του και σχετικά τηλέφωνα, αλλά τονίζουμε ότι πρέπει να τα αναφέρει μόνο σε περίπτωση που κινδυνεύει ή χαθεί.
Του μαθαίνουμε τα τηλέφωνα άμεσης ανάγκης (100, 166,199) και πού αντιστοιχεί το καθένα και τα τοιχοκολλούμε σε ένα χαρτί με μεγάλα γράμματα πάνω από την τηλεφωνική συσκευή.
Κρατάμε επαφές με γείτονες που εμπιστευόμαστε, ώστε να ανατρέξει το παιδί μας σε ώρα ανάγκης.
Δεν δημοσιεύουμε στο διαδίκτυο φωτογραφίες των παιδιών μας, ούτε ανακοινώνουμε δημοσίως το πού βρισκόμαστε.
Οι κοινωνικές επαφές αποτελούν ζωτικό κομμάτι της καθημερινότητάς μας και της υγείας μας. Εξηγούμε στα παιδιά τους κινδύνους χωρίς να τα τρομάζουμε και να τα απομονώνουμε.
Σωτηρία Λυμπεροπούλου, Κοινωνιολόγος - ΜΔΕ Εγκληματολογίας. Υπεύθυνη εκπαίδευσης, ανάπτυξης και διασφάλισης της ποιότητας των ΚΔΒΜ Τριφυλίας.
www.infokids.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου