Το νεογέννητο βρέφος περνάει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής του, τουλάχιστον το πρώτο έτος της ηλικίας του, σε μια συμβιωτική σχέση με τη μητέρα και η ζωή του ή και η επιβίωσή του εξαρτάται άμεσα από τη συμπεριφορά και τη φροντίδα που θα του παρέχει. Παράλληλα, στα πλαίσια αυτής της συμβιωτικής σχέσης, υφίσταται τέτοια εγγύτητα που οποιαδήποτε συμπεριφορά της μητέρας, στοιχείο του χαρακτήρα της, κ.λπ. επηρεάζει άμεσα τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού.
Εάν εκείνη είναι νευρική, χαρούμενη ή δοτική, όλα αυτά διαμορφώνουν άμεσα την προσωπικότητα του παιδιού, που τώρα διαμορφώνεται σε άμεση συσχέτιση με τη συμπεριφορά της μητέρας του. Αυτά τα στοιχεία από μόνα τους καθιστούν τη σχέση με τη μητέρα πολύ σημαντική και καθοριστική για την εξέλιξη του παιδιού.
Και στα μετέπειτα στάδια ανάπτυξης βέβαια η προσωπικότητα και η φροντίδα που παρέχει η μητέρα διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του παιδιού που αναπτύσσεται, καθώς εκείνη είναι το πρόσωπο που είναι συνήθως πιο κοντά στο παιδί αποτελώντας έτσι πρότυπο φροντίδας, αγάπης, προσοχής, ηθικής, κ.ά. Από αυτή τη σχέση το παιδί θα γνωρίσει "πώς είναι να σχετίζεσαι με τους άλλους ανθρώπους", πώς είναι η οικειότητα, η αγάπη, η επικοινωνία. Εάν αυτή η εμπειρία είναι αρνητική, τοποθετούνται θεμέλια δυσκολίας εξέλιξης για το μέλλον.
Δεν θα μπορούσε όμως να ειπωθεί ότι η σχέση με τη μητέρα είναι πιο σημαντική από τη σχέση με τον πατέρα, γιατί κάθε μία είναι σημαντική και καθοριστική για τους δικούς της λόγους. Όπως προαναφέρθηκε, η περίοδος της κύησης, κατά την οποία το παιδί και η μητέρα μοιράζονται ουσιαστικά το ίδιο σώμα αλλά και ο μετέπειτα χρόνος της συμβιωτικής σχέσης αποτελούν στοιχεία μοναδικά που δένουν το παιδί με τη μητέρα με μοναδικό τρόπο.
Δεν θα μπορούσε όμως να ειπωθεί ότι η σχέση με τη μητέρα είναι πιο σημαντική από τη σχέση με τον πατέρα, γιατί κάθε μία είναι σημαντική και καθοριστική για τους δικούς της λόγους. Όπως προαναφέρθηκε, η περίοδος της κύησης, κατά την οποία το παιδί και η μητέρα μοιράζονται ουσιαστικά το ίδιο σώμα αλλά και ο μετέπειτα χρόνος της συμβιωτικής σχέσης αποτελούν στοιχεία μοναδικά που δένουν το παιδί με τη μητέρα με μοναδικό τρόπο.
Ο ρόλος του πατέρα όμως είναι και αυτός καθοριστικός γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορεί ποτέ να "διαρρηχθεί" ομαλά αυτή η συμβιωτική σχέση που βιώνουν όλα τα παιδιά σε μικρή ηλικία με τη μητέρα τους. Ο πατέρας είναι εκείνος που "θα τραβήξει" το παιδί από τη συμβιωτική σχέση με τη μητέρα και θα το εισαγάγει στην ευρύτερη κοινωνική ζωή.
Όλοι μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι σε οικογένειες στις οποίες ο πατέρας "απουσιάζει" (για πολλούς λόγους που δηλώνουν κυρίως συναισθηματική απουσία, όταν, για παράδειγμα, ο πατέρας είναι "αδύναμος" και δεν μπορεί να επιβληθεί, σε περίπτωση διαζυγίου ή θανάτου, κ.ο.κ.) το παιδί ουσιαστικά, σε ψυχικό επίπεδο, παραμένει "μη ολοκληρωμένο", συναισθηματικά προσκολλημένο στη μητέρα, μη μπορώντας να αποκτήσει μια ευρύτερη εξέλιξη και παρουσία στη ζωή.
Επομένως ο ρόλος του πατέρα είναι πολύ σημαντικός και εξίσου καθοριστικός για κάθε παιδί και χωρίς την παρουσία και συμβολή του το παιδί δεν μπορεί να εξελιχθεί ομαλά και ολοκληρωμένα.
Ειρήνη Τζελέπη, Συμβουλευτική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, Pg.Dipl., MSc., City University, Λονδίνο,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου