Κάθε τέτοια εποχή οι γονείς άλλοι γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς καθοδηγούμενοι λοιπόν από ανάγκη και άλλοι γιατί το θεωρούν καλή ευκαιρία κοινωνικοποίησης των παιδιών τους, λειτουργώντας δηλαδή από επιθυμία, μπαίνουν σε διλήμματα όπως: Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για να πάει το παιδί μου στη κατασκήνωση; Χρειάζεται; Για πόσο; Πού; Να το αφήσω να το ζητήσει; Να το πιέσω;
Ας τα πάρουμε με τη σειρά
Εκείνο που είναι σημαντικό να τονιστεί στο σημείο αυτό είναι πως η κάθε περίπτωση είναι μοναδική και έτσι χρειάζεται να τη δει κανείς. Η κάθε οικογένεια είναι ένα μοναδικό σύστημα και θα έπρεπε κανείς να δει με προσοχή το σύστημα αυτό για να αποφανθεί. Συχνά άρθρα σαν αυτό μπορεί να δημιουργήσουν παρανοήσεις ή σύγχυση. Σε γενικές γραμμές όμως και θεωρώντας ότι το σύστημα για το οποίο μιλάμε είναι μέσα στα όρια της ψυχικής υγείας θα λέγαμε ότι:
Κατ’ αρχήν ο γονιός χρειάζεται να ξεκαθαρίσει το στόχο του. Ναι τον δικό του στόχο. Δηλαδή να διερευνήσει αν στέλνει το παιδί του κατασκήνωση γιατί δεν έχει ποιος να το επιτηρεί όταν τα σχολεία κλείνουν ή αν πράγματι θέλει να το βοηθήσει να κοινωνικοποιηθεί.
Αν η απάντηση είναι η πρώτη, τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο. Δυσκολεύουν γιατί φαίνεται η απόφαση να παίρνεται εξαναγκασμένα και αυτό δεν μπορεί παρά να έχει αντίκτυπο και στον ψυχισμό του γονιού αλλά κυρίως του παιδιού. Σε περιπτώσεις σαν κι αυτές χρειάζεται να αναζητηθούν άλλες λύσεις.
Η κατασκήνωση ως ευκαιρία κοινωνικοποίησης όμως και ευκαιρία απεξάρτησης από την οικογένεια, χρειάζεται να γίνεται κάτω από τους παρακάτω προϋποθέσεις:
Το παιδί:
Μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί πλήρως.
Θέλει να πάει.
Έχει επισκεφθεί τον χώρο.
Ξεκινά την εμπειρία αυτή τουλάχιστον με έναν ακόμη φίλο, όχι απαραίτητα αδελφό ή αδελφή (αυτό καμιά φορά είναι φορτίο για τον μεγαλύτερο και πιεστικό για τον μικρότερο).
Οι γονείς:
Οφείλουν να πληροφορηθούν το πρόγραμμα της κατασκήνωσης.
Δεν στέλνουμε το παιδί σε στρατόπεδο. Ναι, φυσικά θέλουμε να υπάρχει πρόγραμμα και δομή, αλλά όχι σκληρά αυστηρά δομημένο σύστημα που θα αγχώσει και θα επιβάλλει στο παιδί μερικά ακόμη πρέπει. Αρκετά είχε όλη τη χρονιά που πέρασε, θέλει κι αυτό να χαλαρώσει και να ξεκουραστεί.
Χρειάζεται να μιλήσουν με τον διευθυντή της κατασκήνωσης και να καταφέρουν να διερευνήσουν αν είναι κάποιος που πραγματικά αγαπά αυτό που κάνει ή είναι ένας απλός επιχειρηματίας. Οι λόγοι ευνόητοι.
Χρειάζεται να διερευνηθεί όσο γίνεται το θέμα του φαγητού.
Χρειάζεται ακόμη να δοθεί έμφαση στο αν οι ομαδάρχες της κατασκήνωσης είναι εκπαιδευμένα άτομα ή ευκαιριακές προσλήψεις χωρίς κατάλληλη παιδεία να διαχειριστούν θέμα ομάδας ή διαμάχες ή ότι άλλο φέρνει η κοινοτική ζωή.
Τα θέματα ασφαλείας τα θεωρούμε ευνόητα και αναμφίβολα, όλες οι κατασκηνώσεις που λειτουργούν νόμιμα καλύπτουν κάποιες προδιαγραφές, αλλά καλό είναι να ρίξουν οι γονείς και μια διερευνητική ματιά σε κινδύνους που μπορεί να προκύψουν ιδιαίτερα αν το παιδί τους είναι ζωηρό..
Να διερευνήσουν τον αριθμό των παιδιών που θα συνυπάρχουν. Μια μικρή κατασκήνωση με λίγα παιδιά ίσως είναι ασφαλέστερη και πιο ικανοποιητική έναντι των κραυγαλέων εγκαταστάσεων που έχουν μόνο να ικανοποιήσουν τη φαινομενικότητα και όχι τον ουσιαστικό στόχο μιας εμπειρίας στη φύση.
Αν σε όλα τα παραπάνω έχουμε κάποιες ικανοποιητικές κατά την κρίση μας απαντήσεις, ας προχωρήσουμε με τη βεβαιότητα ότι όλα θα πάνε καλά. Αν όχι, ας αρκεστούμε φέτος σε μερικές επισκέψεις σε κατασκηνώσεις την ώρα της λειτουργίας τους και ας στοχεύσουμε στον επόμενο χρόνο.
Ας έχουμε κατά νου πως αν ένα παιδί δεν θα θελήσει ποτέ να απομακρυνθεί από την εστία πηγαίνοντας κατασκήνωση, δεν είναι συμφορά. Δεν σημαίνει ότι δεν θα κοινωνικοποιηθεί ποτέ, θα έχει εξαιρετικά πολλές ευκαιρίες στη ζωή του να συνυπάρξει με άλλους ομοίους του. Αν όμως έχουμε την βεβαιότητα ότι το παιδί είναι κλειστό, φοβισμένο και αρνείται με σθένος την ένταξή του στην ομάδα, δεν σημαίνει πως μια εμπειρία σε μια κατασκήνωση με το ζόρι θα του αλλάξει τον ψυχισμό. Καλύτερα να αναρωτηθούμε γιατί να συμβαίνει αυτό και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε. Ίσως η συμβουλή ενός ειδικού να είναι απαραίτητη για να κερδίσουμε χρόνο.
Συχνά κάποια παιδιά, λίγο πιο προστατευμένα, δεν τολμούν με τη πρώτη ευκαιρία, αλλά θέλουν λίγη πίεση για να πάρουν την απόφαση. Θεωρώ πως κάθε γονιός γνωρίζει ή τουλάχιστον χρειάζεται να γνωρίζει από μόνος του τα όρια που η πίεση αυτή μπορεί να γίνει χειραγώγηση και στη συνέχεια αυταρχισμός. Και τούτο δεν έχει να κάνει βέβαια μόνο με το θέμα της κατασκήνωσης αλλά με πάμπολλα άλλα καθημερινά θέματα. Αν δεν το γνωρίζει, θα ήταν καλύτερα να μαθητεύσει σε κάποια ομάδα για γονείς, να διαβάσει κανένα σχετικό βιβλίο και να μην αφήνει τα πράγματα στην τύχη τους με το πολύ συχνά λεγόμενο "Όπως μεγαλώσαμε εμείς θα μεγαλώσουν και τα παιδιά μας"!
Αν θέλουμε να προάγουμε τη ζωή μας χρειάζεται να μην την αφήνουμε στη τύχη της. Όπως, λοιπόν, θα συμβουλευόμασταν τον γιατρό για τον βήχα, ή για τον πυρετό του παιδιού μας είναι καλό να διερευνούμε με τα μάτια του παρατηρητή τον ψυχισμό του και να επεμβαίνουμε με γνώση και σύνεση εκεί που κρίνουμε απαραίτητο. Αν εμείς δεν μπορούμε να κρίνουμε αν θα του δώσουμε αντιβίωση ή απλά μια ζεστή αγκαλίτσα, ας ρωτήσουμε κάποιον που είναι σε θέση να ξέρει.
Ερατώ Χατζημιχαλάκη, Οικογενειακή Σύμβουλος
www.allazo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου