Βρίσκομαι στο σπίτι μιας φιλενάδας της κόρης μου. Τα παιδιά λυσσάνε στο δωμάτιο και οι ενήλικοι απολαμβάνουμε έναν ανοιξιάτικο καφέ σε ένα αχανές μπαλκόνι, κάπου στο Θησείο. Η μητέρα της μικρής, εξαιρετικά συμπαθής. Έχουμε βρεθεί πολλές φορές στην παιδική χαρά, σε πάρτι, κ.ά.
"Χρειάζεσαι καθαρισμό προσώπου. Πώς έχεις αφεθεί έτσι;". Το φλούο ροζ καλαμάκι εκτοξεύεται από τον freddo μου. Προσπαθώ να ανακτήσω την ψυχραιμία μου, ενώ οι δύο μικρές έρχονται περιχαρείς να ζητήσουν Amita. Δεν ήταν η μαμά, ήταν ο μπαμπάς που το ξεστόμισε αυτό, ένας δήθεν large τύπος, απύθμενα αδιάκριτος, με κάκιστο 80s χιούμορ διανθισμένο με ανελέητο name dropping (δεν υπάρχει τζάκι στην Αθήνα που να μην τον γνωρίζει). Υβρίζω εαυτόν που δέχτηκα την πρόσκληση, αφού γνωρίζω πως δεν τον αντέχω.
Αυτό είναι κάτι που ως γονιός αργά ή γρήγορα κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσεις. Τον συναγελασμό με γονείς φίλων των παιδιών σου που σου είναι απλώς ανυπόφοροι, αλλά που για χάρη της τυφλής παιδικής φιλίας αναγκάζεσαι να υποστείς. Πόσες και πόσες φορές δεν έχω χαμογελάσει αμήχανα με άθλια ή αδιάκριτα σχόλια ("Καλέ, πετσί και κόκαλο είναι. Δεν την ταΐζεις;"), με την επίδειξη ("H γιαγιά του του αγοράζει μόνο ρούχα Burberry, γιατί είναι ανθεκτικά"), τις υποχθόνιες συγκρίσεις ("Αν το δικό σας σπίτι είναι μικρό, ας έρθουν να παίξουν στο δικό μας που είναι τριώροφο"), την υπερπροστασία ("Δώσε μου το τηλέφωνο του παιδιάτρου σου. Έχω πάρει τρεις γνώμες, αλλά όλοι λένε ότι είναι απλή ίωση"), την αδιαφορία ("Είχε λίγο πυρετάκο, αλλά στην έφερα να παίξουν") και την απλή ανοησία ("Τριών ετών είναι πια, γιατί να μη δει μαζί μας μια παράσταση Τσέχωφ;").
Είμαι, όμως, και τυχερή. Ανάμεσα σε αυτούς τους δεκάδες γονείς είχα την τύχη να γνωρίσω και ανθρώπους με τους οποίους όχι απλώς κόλλησα, αλλά δημιούργησα αληθινές, ακέραιες φιλίες. Και έχω την κόρη μου και τον γιο μου να ευγνωμονώ για αυτές.
Λένα Παπαδημητρίου
www.tovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου